Os premios literarios, por Mário Cesariny
«Os prémios literários significam sempre o prémio do bem escrever e são sumamente ridículos pois se, como creio, o génio é incompatível com a habilidade, à Humanidade só os génios interessam, por muito que se esfreguem os talentos à porta da Humanidade. O que é, vamos lá, premiável, ou não, é o ser moral representado no homem, analfabeto que seja, amoroso de maior liberdade, maior realização, mais espaço para a morte. Note que não penso que a cabeça do poeta só depois de morta deva ser coroada, mas isso é outro assunto, ou o único assunto verdadeiro. E note que quando digo poeta não digo fazedor de poemas, digo poeta, figura bem mais vasta do que andam a dar a ler aos tipógrafos. […] Eu aceitaria um júri que fosse recrutado como os dos tribunais franceses ou americanos, colhido ao acasso entre a cidadania. Depois de cidadãos, os jurados seriam o que quisessem: camponeses, letrados, médicos, serventes, metalo-mecânicos, pescadores, tanto dá. Mas antes de cidadãos, coisa nenhuma com direito a direito de opinião e de crítica […]» Mário Cesariny, “Entrevista dada a Bruno da Ponte para o Jornal de letras e artes“, in As mãos na água a cabeça no mar.
3 thoughts on “Os premios literarios, por Mário Cesariny”
Comments are closed.
Estou de acordo contigo en xeral, Estíbaliz, sempre que relativicemos (cousa obvia) o primeiro punto: “que hai algo correctamente escrito aí” segundo o criterio do xuri no contexto das obras apresentadas a concurso. Un amigo meu coñecido de todos, grande entre o grandes da literatura galega, contábame hai poucos días que, despois de ter criticado algúns aspectos dunha obra doutro escritor, aquel argumentaba para defendela que fora merecedora de determinado premio. A isto respondeu que tamén el tiña abondosas obras que gustaran a cinco lectores.
De calquera modo, as opinións de Cesariny que aquí foron expostas pretenden ofrecer unha diminuta mostra do discurso inconformista e libertario que sempre o caracterizou, como notaba Ramiro acima. No trecho que nos ocupa, para min a afirmación mais sobresaínte é “quando digo poeta não digo fazedor de poemas, digo poeta, figura bem mais vasta do que andam a dar a ler aos tipógrafos”. É dicir, que se o xenio, como ti apuntas, está presente, o premio nin suma nin resta. Os premios poden tanto contribuír para divulgar unha grande obra como unha obra fraca, mais na maior parte dos casos implican un mérito patente para quen os recebe, ao menos polo esforzo realizado ao concorrer frente a outros someténdose ao criterio dun xuri. E os que non saben ver isto, como non saben o que é dedicarse con corazón á literatura, como non coñecen a alegría desesperante da arte, dificilmente poderán dispor de sensibilidade suficiente para valorar a calidade das obras.
Os premios literarios significan dúas cousas:
1.-que hai algo correctamente escrito aí (pero a corrección non fai futuro)
2.-que hai alguén que recoñeceu as túas marcas de escrita
Gañar un premio literario dá sona e certos cartos que un disfruta con placidez.
Pero o verdadeiro xenio das cousas rabuña, agatuña, empuña por dentro unhas garras que o toran todo e xamais, ou moi raramente, serán premiadas.
O futuro sempre se anda a escribir noutra parte…
Sentimos a perda do Mário Cesariny, mas queda sempre essa natural vocação de Liberdade em todas as direcções que nos deixou (que nos deixa) este grande poeta e pintor. Irredutível, enfant terrible, um tanto provocador, mas sempre a abrir janelas cara à luz maravilhosa do real presente por toda a parte.
Quanto ao texto aqui escrito não seria preciso, acho, acrescentar mais nada de interesse: talvez só constatar a sua vontade de permanecer fiel ao próprio coração e não obedecer a qualquer outro dono: palavras sábias e nunca inecessárias (e não digamos na Galiza…)