Sobre a crítica literaria III
No número 1255 d’ A nosa terra Manuel Vilar ofrece unha interesante reflexión sobre este tema baixo o título “Elementos extraliterarios na crítica galega”. Reproduzo aquí a parte máis contundente da súa argumentación:
«[…] Á crítica literaria tamén cabe facerlle hoxe unha crítica. Refírome ás cuestións extraliterarias que, en ben de casos, lastran a análise das obras. Certo que as culturas sen normalizar pasan sempre por fases inevitábeis: a recolleita da base popular e oral, a asimilación (para elevalo e transformalo) do folclore, a recuperación do léxico, o despregue por todo tipo de xéneros e temáticas, etc. Son cuestións ben coñecidas de todos nós, igual que lles resultan coñecidas a irlandeses, polacos, noruegueses ou checos. Mais, asumindo o papel de cada un deses factores extraliterarios ou (aínda) non literarios, parece que chegou a hora de dar pasos máis alá.
A trinta anos da chegada da democracia e polo tanto da libre práctica e estudo da nosa cultura, Galiza conta xa con lexicógrafos, etnógrafos, historiadores sociais, etc, en número aceptábel, como para liberar dese inxente labor engadido de recolleita e análise aos propios autores de ficcións. En consecuencia, o papel do crítico non debería xa tanto o de estimar, por exemplo, o ben documentada que pode estar unha narración, senón o de xulgar a correcta imbricación dese material no conxunto do texto, así como a súa utilidade á hora de facer avanzar a obra e convertela nun xermolo capaz de medrar na mente do lector. É dicir, deberiamos trascender xa a análise dos materiais empregados, para xulgar a funcionalidade e a contribución do edificio no seu conxunto.
A comparación con outras literaturas resulta quizais oportuna: salientaríase nunha novela francesa o feito de que a súa trama xire arredor da informática, do mundo do mar ou do desemprego, por riba das calidades literarias globais do propio texto? Maioritariamente, non, aínda que tamén haxa excepcións. En Galiza, en cambio, estes casos resultan demasiado frecuentes. Cando non se enxalza o novidoso do tema, fálase do bo idioma que emprega ou da súa oportunidade política (agora xa non tanto nacionalista, como fronte-populista, feminista ou ecoloxista). Nalgún caso chega a suceder tamén o contrario: mao para o libro que non contén algunhas destas “virtudes” extraliterarias. Moito menos se apunta, nese tipo de críticas sobre o estilo, sobre a verosemellanza do narrado ou sobre a riqueza polisémica e a profundidade humana do que conta. É dicir, sobre a literatura propiamente dita. É probábel que a causa desta inercia radique no afán do crítico por ser amábel, que acaba así por facer o mesmo que aqueles que, despois de ver unha película trivial, gaban a súa boa fotografía.
Mais, a carón desta amabilidade, cómpre non perder de vista as expectativas dos actuais lectores, aos cales van dirixidas finalmente as críticas. Cando as expectativas non se cumpren, os lectores simplemente desertan e, no noso caso, resulta doado decidir cara a onde. Por iso, neste país, críticos e autores teñen tanto que esixirse a si mesmos.» (páx. 24)
Teño que dicir que estou de acordo. E aínda máis digo: son horas de enfrentar as exixencias lícitas do ámbito profesional. Iso ou pretender vender o invendíbel.
42 thoughts on “Sobre a crítica literaria III”
Comments are closed.
Não acredito! Quel fenomène! Estamos en presenza dun novo Nostradamus? Con certeza non só hai fuga de cerebros, mais tamén de visionarios, o que é capaz de ser aínda peor.
Oxalá lle vaia ben cos seus proxectos estelares ao teu amigo, que sei que aprezas.
Não acredito! Quel fenomène! Estamos en presenza dun novo Nostradamus? Con certeza non só hai fuga de cerebros, mais tamén de visionarios, o que é capaz de ser aínda peor.
Oxalá lle vaia ben cos seus proxectos estelares ao teu amigo, que sei que aprezas.
Não acredito! Quel fenomène! Estamos en presenza dun novo Nostradamus? Con certeza non só hai fuga de cerebros, mais tamén de visionarios, o que é capaz de ser aínda peor.
Oxalá lle vaia ben cos seus proxectos estelares ao teu amigo, que sei que aprezas.
Não acredito! Quel fenomène! Estamos en presenza dun novo Nostradamus? Con certeza non só hai fuga de cerebros, mais tamén de visionarios, o que é capaz de ser aínda peor.
Oxalá lle vaia ben cos seus proxectos estelares ao teu amigo, que sei que aprezas.
A propósito, meu amigo, o do meteorito, que desde há anos mora em Londres e já mistura a fleuma daqui com a de lá, parece que afinal poderá ter razão -lá para o 2036.
A propósito, meu amigo, o do meteorito, que desde há anos mora em Londres e já mistura a fleuma daqui com a de lá, parece que afinal poderá ter razão -lá para o 2036.
A propósito, meu amigo, o do meteorito, que desde há anos mora em Londres e já mistura a fleuma daqui com a de lá, parece que afinal poderá ter razão -lá para o 2036.
A propósito, meu amigo, o do meteorito, que desde há anos mora em Londres e já mistura a fleuma daqui com a de lá, parece que afinal poderá ter razão -lá para o 2036.
Interessante o que escreveis. Eu vou polo Vª caminho, aquele que talvez tenha algo de todos e foi agora sugerido polo Chíqui.
A prióri, é difícil aventurar o caminho do sucesso mas, na realidade, o que é o sucesso? A existência da Galiza, país que amo e cuja língua é o meu veículo habitual de expressão, é algo que para mim remete fundamentalmente ao desenvolvimento e o bem-estar das pessoas daqui, independentemente da sua língua, e de se são do Senegal ou nasceram cá. Portanto, pessoalmente, sei bem o que vou fazer: quando quiser e precisar comunicar vou-o fazer nos idiomas que eu sei -português (ou se preferirem galego, em qualquer norma, segundo a circunstância) e castelhano. E vocês hão-de ver se lhes interessa ou não, amigos.
Y la paz reinó en sus aposentos.
Y la paz reinó en sus aposentos.
Y la paz reinó en sus aposentos.
Y la paz reinó en sus aposentos.
Moitas veces oín o Pedro Casteleiro citar un seu amigo que, observando que a xente se punha grave de máis, sentenciaba: “Total, mañá vai caer un meteorito e vai esmagar a Terra!”. E isto é: a nosa preocupación debe acabar onde os nosos recursos se esgotan. Ningún animal cuestiona esta verdade. “Quen ofrece o que posúe non ten obriga de máis”. Do resto, só Deus ou o azar, deus dos ateus, sabe.
Moitas veces oín o Pedro Casteleiro citar un seu amigo que, observando que a xente se punha grave de máis, sentenciaba: “Total, mañá vai caer un meteorito e vai esmagar a Terra!”. E isto é: a nosa preocupación debe acabar onde os nosos recursos se esgotan. Ningún animal cuestiona esta verdade. “Quen ofrece o que posúe non ten obriga de máis”. Do resto, só Deus ou o azar, deus dos ateus, sabe.
Moitas veces oín o Pedro Casteleiro citar un seu amigo que, observando que a xente se punha grave de máis, sentenciaba: “Total, mañá vai caer un meteorito e vai esmagar a Terra!”. E isto é: a nosa preocupación debe acabar onde os nosos recursos se esgotan. Ningún animal cuestiona esta verdade. “Quen ofrece o que posúe non ten obriga de máis”. Do resto, só Deus ou o azar, deus dos ateus, sabe.
Moitas veces oín o Pedro Casteleiro citar un seu amigo que, observando que a xente se punha grave de máis, sentenciaba: “Total, mañá vai caer un meteorito e vai esmagar a Terra!”. E isto é: a nosa preocupación debe acabar onde os nosos recursos se esgotan. Ningún animal cuestiona esta verdade. “Quen ofrece o que posúe non ten obriga de máis”. Do resto, só Deus ou o azar, deus dos ateus, sabe.
Que é aquilo que se está a “perder” nas culturas “normalizadas”? Ou é que a sabedoria do Quixote é de livre acceso aos que falam espanhol? Que é aquilo que nunca conseguiu Pinochet nem Bush, apesar de ser “normalizadores” natos?
Que pode ser aquilo que um galego anónimo e “anormal” não sinte que perda por não estar em New York?
Qual é o problema que realmente depende de nós? e que é aquilo que não depende de nós?
Qual é o poder dos que têm poder? Que significa ganhar e perder? Qué é morrer, que é viver?
Conhecéis as perguntas? Conhecéis as respostas?
em que credes? E que acaso não tendes crenças? Podéis justificar as vossas crenças?
Um aforismos:
os nossos problemas constituem a nossa identidade, sería terrível que desaparecessem porque ficariamos sem identidade! (reflexão do velho e quase mítico Pir-i-Lampo a quem conheci uma noite de bebedeira em terras de Bohemia: era galego, of course!)
Que é aquilo que se está a “perder” nas culturas “normalizadas”? Ou é que a sabedoria do Quixote é de livre acceso aos que falam espanhol? Que é aquilo que nunca conseguiu Pinochet nem Bush, apesar de ser “normalizadores” natos?
Que pode ser aquilo que um galego anónimo e “anormal” não sinte que perda por não estar em New York?
Qual é o problema que realmente depende de nós? e que é aquilo que não depende de nós?
Qual é o poder dos que têm poder? Que significa ganhar e perder? Qué é morrer, que é viver?
Conhecéis as perguntas? Conhecéis as respostas?
em que credes? E que acaso não tendes crenças? Podéis justificar as vossas crenças?
Um aforismos:
os nossos problemas constituem a nossa identidade, sería terrível que desaparecessem porque ficariamos sem identidade! (reflexão do velho e quase mítico Pir-i-Lampo a quem conheci uma noite de bebedeira em terras de Bohemia: era galego, of course!)
Que é aquilo que se está a “perder” nas culturas “normalizadas”? Ou é que a sabedoria do Quixote é de livre acceso aos que falam espanhol? Que é aquilo que nunca conseguiu Pinochet nem Bush, apesar de ser “normalizadores” natos?
Que pode ser aquilo que um galego anónimo e “anormal” não sinte que perda por não estar em New York?
Qual é o problema que realmente depende de nós? e que é aquilo que não depende de nós?
Qual é o poder dos que têm poder? Que significa ganhar e perder? Qué é morrer, que é viver?
Conhecéis as perguntas? Conhecéis as respostas?
em que credes? E que acaso não tendes crenças? Podéis justificar as vossas crenças?
Um aforismos:
os nossos problemas constituem a nossa identidade, sería terrível que desaparecessem porque ficariamos sem identidade! (reflexão do velho e quase mítico Pir-i-Lampo a quem conheci uma noite de bebedeira em terras de Bohemia: era galego, of course!)
Que é aquilo que se está a “perder” nas culturas “normalizadas”? Ou é que a sabedoria do Quixote é de livre acceso aos que falam espanhol? Que é aquilo que nunca conseguiu Pinochet nem Bush, apesar de ser “normalizadores” natos?
Que pode ser aquilo que um galego anónimo e “anormal” não sinte que perda por não estar em New York?
Qual é o problema que realmente depende de nós? e que é aquilo que não depende de nós?
Qual é o poder dos que têm poder? Que significa ganhar e perder? Qué é morrer, que é viver?
Conhecéis as perguntas? Conhecéis as respostas?
em que credes? E que acaso não tendes crenças? Podéis justificar as vossas crenças?
Um aforismos:
os nossos problemas constituem a nossa identidade, sería terrível que desaparecessem porque ficariamos sem identidade! (reflexão do velho e quase mítico Pir-i-Lampo a quem conheci uma noite de bebedeira em terras de Bohemia: era galego, of course!)
A miña perspectiva apoia a normalidade mínima para a arte e o mercado: os escritores (de arte e non de oficio, como dicía o Almada Negreiros) escriben por necesidade creativa e os editores gañan diñeiros. E unha praxe sinxela: se recollemos miserias mellor marchar onde mellor nos vaia. Non hai normalidade onde sen os resultados necesarios nos empeciñamos en ficar, lamentándonos. A nosa creatividade reclama sentido común.
A miña perspectiva apoia a normalidade mínima para a arte e o mercado: os escritores (de arte e non de oficio, como dicía o Almada Negreiros) escriben por necesidade creativa e os editores gañan diñeiros. E unha praxe sinxela: se recollemos miserias mellor marchar onde mellor nos vaia. Non hai normalidade onde sen os resultados necesarios nos empeciñamos en ficar, lamentándonos. A nosa creatividade reclama sentido común.
A miña perspectiva apoia a normalidade mínima para a arte e o mercado: os escritores (de arte e non de oficio, como dicía o Almada Negreiros) escriben por necesidade creativa e os editores gañan diñeiros. E unha praxe sinxela: se recollemos miserias mellor marchar onde mellor nos vaia. Non hai normalidade onde sen os resultados necesarios nos empeciñamos en ficar, lamentándonos. A nosa creatividade reclama sentido común.
A miña perspectiva apoia a normalidade mínima para a arte e o mercado: os escritores (de arte e non de oficio, como dicía o Almada Negreiros) escriben por necesidade creativa e os editores gañan diñeiros. E unha praxe sinxela: se recollemos miserias mellor marchar onde mellor nos vaia. Non hai normalidade onde sen os resultados necesarios nos empeciñamos en ficar, lamentándonos. A nosa creatividade reclama sentido común.
O problema é que ainda querendo não sabemos escrever castelhano, e ainda quando o fazemos é sempre à galega. Entanto sejamos galegos a cousa não há quem a câmbie. Quando a longo prazo sejamos finalmente varridos, talvez na Galiza alguém seja capaz de escrever castelhano direito. A nossa história literária em Espanha é um tratar de manter a nossa soberania cultural o que causa equivocos evidentes nos leitores e utentes de castelhano. Quase 700 anos de experiencia nisto deveriam chegar para entender que se não pode (polo de agora).
Concordo em parte Alfredo.
Mas, francamente acho que: O sistema editorial espanhol e a edição dependente das Instituições são os maiores inimigos presentes do sistema literário galego, os que estão anular o seu entronque com a tradição e os que o lastram em qualquer despegue soberano (escolhamos o caminho que for).
Diante dessas 4 vias estamos desde o XIX, uns dias encetamos o caminhar por umas outros por outras e não adiantamos. Para mim (algo de 1)+2+3(com pouco +4) é o sistema actual.
A tua proposta 1(+4[dissimulado]+3[obrigado])é a clássica a dos mestres, a dos da Cova e a de Nós. Mas em concorrência com 2 [chocalheiro]+ [1 pouco] +3, a do regionalismo da Pardo Bazán e la Voz da galiza. Nestes dous agrupamentos navega a da literatura galega até 1980.
A tua é talvez a que mais se ajeita num sistema onde a maior parte dos autores escrevem por patriotismo e os editores perdem dinheiros ou ganham misérias. Mas eu estou a falar de normalidade, de sistema editorial a sério, de autores cobrando e editores pagando segundo as leis do mercado.
O problema é que ainda querendo não sabemos escrever castelhano, e ainda quando o fazemos é sempre à galega. Entanto sejamos galegos a cousa não há quem a câmbie. Quando a longo prazo sejamos finalmente varridos, talvez na Galiza alguém seja capaz de escrever castelhano direito. A nossa história literária em Espanha é um tratar de manter a nossa soberania cultural o que causa equivocos evidentes nos leitores e utentes de castelhano. Quase 700 anos de experiencia nisto deveriam chegar para entender que se não pode (polo de agora).
Concordo em parte Alfredo.
Mas, francamente acho que: O sistema editorial espanhol e a edição dependente das Instituições são os maiores inimigos presentes do sistema literário galego, os que estão anular o seu entronque com a tradição e os que o lastram em qualquer despegue soberano (escolhamos o caminho que for).
Diante dessas 4 vias estamos desde o XIX, uns dias encetamos o caminhar por umas outros por outras e não adiantamos. Para mim (algo de 1)+2+3(com pouco +4) é o sistema actual.
A tua proposta 1(+4[dissimulado]+3[obrigado])é a clássica a dos mestres, a dos da Cova e a de Nós. Mas em concorrência com 2 [chocalheiro]+ [1 pouco] +3, a do regionalismo da Pardo Bazán e la Voz da galiza. Nestes dous agrupamentos navega a da literatura galega até 1980.
A tua é talvez a que mais se ajeita num sistema onde a maior parte dos autores escrevem por patriotismo e os editores perdem dinheiros ou ganham misérias. Mas eu estou a falar de normalidade, de sistema editorial a sério, de autores cobrando e editores pagando segundo as leis do mercado.
O problema é que ainda querendo não sabemos escrever castelhano, e ainda quando o fazemos é sempre à galega. Entanto sejamos galegos a cousa não há quem a câmbie. Quando a longo prazo sejamos finalmente varridos, talvez na Galiza alguém seja capaz de escrever castelhano direito. A nossa história literária em Espanha é um tratar de manter a nossa soberania cultural o que causa equivocos evidentes nos leitores e utentes de castelhano. Quase 700 anos de experiencia nisto deveriam chegar para entender que se não pode (polo de agora).
Concordo em parte Alfredo.
Mas, francamente acho que: O sistema editorial espanhol e a edição dependente das Instituições são os maiores inimigos presentes do sistema literário galego, os que estão anular o seu entronque com a tradição e os que o lastram em qualquer despegue soberano (escolhamos o caminho que for).
Diante dessas 4 vias estamos desde o XIX, uns dias encetamos o caminhar por umas outros por outras e não adiantamos. Para mim (algo de 1)+2+3(com pouco +4) é o sistema actual.
A tua proposta 1(+4[dissimulado]+3[obrigado])é a clássica a dos mestres, a dos da Cova e a de Nós. Mas em concorrência com 2 [chocalheiro]+ [1 pouco] +3, a do regionalismo da Pardo Bazán e la Voz da galiza. Nestes dous agrupamentos navega a da literatura galega até 1980.
A tua é talvez a que mais se ajeita num sistema onde a maior parte dos autores escrevem por patriotismo e os editores perdem dinheiros ou ganham misérias. Mas eu estou a falar de normalidade, de sistema editorial a sério, de autores cobrando e editores pagando segundo as leis do mercado.
O problema é que ainda querendo não sabemos escrever castelhano, e ainda quando o fazemos é sempre à galega. Entanto sejamos galegos a cousa não há quem a câmbie. Quando a longo prazo sejamos finalmente varridos, talvez na Galiza alguém seja capaz de escrever castelhano direito. A nossa história literária em Espanha é um tratar de manter a nossa soberania cultural o que causa equivocos evidentes nos leitores e utentes de castelhano. Quase 700 anos de experiencia nisto deveriam chegar para entender que se não pode (polo de agora).
Concordo em parte Alfredo.
Mas, francamente acho que: O sistema editorial espanhol e a edição dependente das Instituições são os maiores inimigos presentes do sistema literário galego, os que estão anular o seu entronque com a tradição e os que o lastram em qualquer despegue soberano (escolhamos o caminho que for).
Diante dessas 4 vias estamos desde o XIX, uns dias encetamos o caminhar por umas outros por outras e não adiantamos. Para mim (algo de 1)+2+3(com pouco +4) é o sistema actual.
A tua proposta 1(+4[dissimulado]+3[obrigado])é a clássica a dos mestres, a dos da Cova e a de Nós. Mas em concorrência com 2 [chocalheiro]+ [1 pouco] +3, a do regionalismo da Pardo Bazán e la Voz da galiza. Nestes dous agrupamentos navega a da literatura galega até 1980.
A tua é talvez a que mais se ajeita num sistema onde a maior parte dos autores escrevem por patriotismo e os editores perdem dinheiros ou ganham misérias. Mas eu estou a falar de normalidade, de sistema editorial a sério, de autores cobrando e editores pagando segundo as leis do mercado.
Ernesto:
Eu apostaría por unha mestura do primeiro e do cuarto, con certas salvidades:
1. Sen conformármonos coa nosa anormalidade, debemos os autores crear no día a día a propia normalidade. Así tamén aceptar que só se pode escribir con liberdade se prescindimos da adxectivación previa do noso público. Este debe ser creado pola obra; se ben “cuidada, bem trabalhada”, nada máis importa. Aquí acaba a responsabilidade do autor, que non poderá traballar se cada mañá ha de carregar ao lombo coa queda secular de toda a cultura.
2. Así como é lóxica a vinculación ao mercado español, pola competencia lingüística que posuímos (para o noso proveito tamén), debemos traballar para a nosa introdución no mercado lusófono. Non para cantar ningunha morte, algo tan triste que só os deprimidos crónicos louvarán como xustificación da súa grisalla visión do mundo. Senón para para mostrarnos desde unha proximidade fraternal que nada exixe e só a mao tende, convencidos de que favorecer a comunicación directa nos aproveitará en primeiro a nós. Eles se gostan, que se sintan maternais. A lusofonía é unha nai que debemos adoptar xa (até porque o leite que nos ofrece posúe os mesmos xenes que o da nai -tradición- que nos falta), así como a hispanofonía é un pai que só poderemos perdoar cando vexamos o noso propio destino cumprido.
Como ves, nada me impide cada día encetar un desexo máis e máis positivo. Debemos deixar de sonear para comezar a soñar. Soñar un futuro mellor implica traballar no presente con esperanza.
Ernesto:
Eu apostaría por unha mestura do primeiro e do cuarto, con certas salvidades:
1. Sen conformármonos coa nosa anormalidade, debemos os autores crear no día a día a propia normalidade. Así tamén aceptar que só se pode escribir con liberdade se prescindimos da adxectivación previa do noso público. Este debe ser creado pola obra; se ben “cuidada, bem trabalhada”, nada máis importa. Aquí acaba a responsabilidade do autor, que non poderá traballar se cada mañá ha de carregar ao lombo coa queda secular de toda a cultura.
2. Así como é lóxica a vinculación ao mercado español, pola competencia lingüística que posuímos (para o noso proveito tamén), debemos traballar para a nosa introdución no mercado lusófono. Non para cantar ningunha morte, algo tan triste que só os deprimidos crónicos louvarán como xustificación da súa grisalla visión do mundo. Senón para para mostrarnos desde unha proximidade fraternal que nada exixe e só a mao tende, convencidos de que favorecer a comunicación directa nos aproveitará en primeiro a nós. Eles se gostan, que se sintan maternais. A lusofonía é unha nai que debemos adoptar xa (até porque o leite que nos ofrece posúe os mesmos xenes que o da nai -tradición- que nos falta), así como a hispanofonía é un pai que só poderemos perdoar cando vexamos o noso propio destino cumprido.
Como ves, nada me impide cada día encetar un desexo máis e máis positivo. Debemos deixar de sonear para comezar a soñar. Soñar un futuro mellor implica traballar no presente con esperanza.
Ernesto:
Eu apostaría por unha mestura do primeiro e do cuarto, con certas salvidades:
1. Sen conformármonos coa nosa anormalidade, debemos os autores crear no día a día a propia normalidade. Así tamén aceptar que só se pode escribir con liberdade se prescindimos da adxectivación previa do noso público. Este debe ser creado pola obra; se ben “cuidada, bem trabalhada”, nada máis importa. Aquí acaba a responsabilidade do autor, que non poderá traballar se cada mañá ha de carregar ao lombo coa queda secular de toda a cultura.
2. Así como é lóxica a vinculación ao mercado español, pola competencia lingüística que posuímos (para o noso proveito tamén), debemos traballar para a nosa introdución no mercado lusófono. Non para cantar ningunha morte, algo tan triste que só os deprimidos crónicos louvarán como xustificación da súa grisalla visión do mundo. Senón para para mostrarnos desde unha proximidade fraternal que nada exixe e só a mao tende, convencidos de que favorecer a comunicación directa nos aproveitará en primeiro a nós. Eles se gostan, que se sintan maternais. A lusofonía é unha nai que debemos adoptar xa (até porque o leite que nos ofrece posúe os mesmos xenes que o da nai -tradición- que nos falta), así como a hispanofonía é un pai que só poderemos perdoar cando vexamos o noso propio destino cumprido.
Como ves, nada me impide cada día encetar un desexo máis e máis positivo. Debemos deixar de sonear para comezar a soñar. Soñar un futuro mellor implica traballar no presente con esperanza.
Ernesto:
Eu apostaría por unha mestura do primeiro e do cuarto, con certas salvidades:
1. Sen conformármonos coa nosa anormalidade, debemos os autores crear no día a día a propia normalidade. Así tamén aceptar que só se pode escribir con liberdade se prescindimos da adxectivación previa do noso público. Este debe ser creado pola obra; se ben “cuidada, bem trabalhada”, nada máis importa. Aquí acaba a responsabilidade do autor, que non poderá traballar se cada mañá ha de carregar ao lombo coa queda secular de toda a cultura.
2. Así como é lóxica a vinculación ao mercado español, pola competencia lingüística que posuímos (para o noso proveito tamén), debemos traballar para a nosa introdución no mercado lusófono. Non para cantar ningunha morte, algo tan triste que só os deprimidos crónicos louvarán como xustificación da súa grisalla visión do mundo. Senón para para mostrarnos desde unha proximidade fraternal que nada exixe e só a mao tende, convencidos de que favorecer a comunicación directa nos aproveitará en primeiro a nós. Eles se gostan, que se sintan maternais. A lusofonía é unha nai que debemos adoptar xa (até porque o leite que nos ofrece posúe os mesmos xenes que o da nai -tradición- que nos falta), así como a hispanofonía é un pai que só poderemos perdoar cando vexamos o noso propio destino cumprido.
Como ves, nada me impide cada día encetar un desexo máis e máis positivo. Debemos deixar de sonear para comezar a soñar. Soñar un futuro mellor implica traballar no presente con esperanza.
De ir a Madrid, lo haría en castellano.
De escribir, lo haría bien.
De ir a Madrid, lo haría en castellano.
De escribir, lo haría bien.
De ir a Madrid, lo haría en castellano.
De escribir, lo haría bien.
De ir a Madrid, lo haría en castellano.
De escribir, lo haría bien.
Pois eu acho que o texto é mais do mesmo que critica. O problema não é de qualidade na crítica, nem de técnica. Evidência a ausência de qualquer progresso na temática e na crítica das obras galegas desde o XIX (que continua ainda muito mal lido).
O problema de fundo é estrutural. De sistema inexistente. De fracasso no comércio de livraria. De anormalidade na relação autor/editor/mercado/público. Por inexistência tanto de perspetivas comerciais e competitivas de UM PÚBLICO real e quantitativo.
E entanto não haja público os receptores continuamos a ser os escritores potenciais, igualinho que no XIX e XX.
Eu, francamente não me explico nem o “discurso” dos críticos literários hoje nem o sentido das últimas tendências da literatura (?) na Galiza.
Se olhamos para as tiragens e vendas, não estamos (proporcionalmente tendo em conta o contexto) muito além da Biblioteca Gallega, de Nós ou de Galaxia. De 250-500 exemplares média passamos a 1300-1500.
O único que mudou foi a compra de exemplares por parte das Instituições e a venda de livros “escolares”. O público é o mesmo, um pouco maior dado o salto qualitativo da alfabetização e espalhamento da cultura a sectores sociais mais amplos.
Quitando isto e algum autor de Xerais de cifras grandes (multinacional a quem interessa o acampamento galego, por assegurar o groso do paquete de venda da tradução em Madrid) o resto não vende além dos 100-250 exemplares e 4 autores que vendem mais de 1.000/.3000 exemplares (quantidade ridícula e mui condicionada a modas, publicidade e livros esolares).
É tudo –as inúmeras editoras mesmo- puro amadorismo: o que se reflete nas estratégias de venda, nas políticas editoras e mesmo nas traduções, correções e conteúdos.
Francamente, para mim, se realmente queremos falar a sério de mercado, crítica e editorial há quatro vias:
1º Ou nos conformamos com a nossa anormalidade, aceitamos para que público escrevemos e apostamos por uma obra cuidada, bem trabalhada, pensando apenas nos escassos receptores de “elite”, conscienciados com a língua e a cultura galega e gostadores de poesia e sensações fortes no ensaio, ávidos ainda e ensonhadores do mítico grande romance galego.
2º Ou aceitamos o jogo do sistema, produzimos a merda que demandam os grupos mediáticos e a imprensa regional. Deste jeito como fazem alguns (correspondente ao que fazem outros nas cátedras) apostamos polo show de purpurina, intranscendência e falso debate permanente. Teremos um público maior (também pouca cousa) mas mui ávido de ridiculismo e indignidade para imagem da Galiza.
3º Ou imos à “solución final”, deixamos uma parte do nosso fundo para livros em castelhano como negócio para manter os “outros” ou, já postos (e mais logicamente atendendo as contas), aceitamos a incorporação da cultura galega no âmbito da língua castelhana, castrapeamos, narramos no nosso estilo, com a nossa musicalidade e essas nossas estranhas metáforas e fundo cultural. É um caminho doado e de benefício imediato, porém tem um risco: eles não entendem que dizemos, mas gostam da novidade e da música. E, em vinte anos –ainda sendo bons- essas obras passam ao limbo (Rosalia, Murguia, Valle, Fernández Flórez, Torrente) ficando encriptadas na Espanha e apenas atingíveis desde a língua e cultura da Galiza.
ou 4º Tentamos de uma vez ir ao mercado lusófono. Ainda que só seja para cantar com dignidade a morte do galego, da Galiza como cultura mesmo (ou para rexurdir –cousa que duvido- mas não descarto). Talvez lá onde se conservam as nossas metáforas e ritmos alguém recolha algum eco de nós. Mas para isto há que ser ousados, que a competência é tamanha e os obstáculos fortes.
Continuamos em 1 até o derradeiro?
Jogamos em 2 e mantemos a comédia em degradação constante, isolados do resto do mundo entanto aguardamos o salto a Madrid?
Imos de uma vez para Madrid, mentres haja força, reinventamos o castelhano ao nosso jeito ou nos rebentamos?
Imos à guerra e à competição pola velha via nova, ainda a custe de perder muito de nós?
Eu até há pouco acreditava e aguardava algum movimento coletivo para me decidir. Agora já não.
Isto é ao meu ver o que se pode debater, e o tempo corre a nossa contra. E não é a língua, é a Galiza, os galegos que nos apagamos, pinga a pinga, desde há muito tempo. Apenas a nossa lendária resistência e força teimuda é que nos mantém ainda.
Pois eu acho que o texto é mais do mesmo que critica. O problema não é de qualidade na crítica, nem de técnica. Evidência a ausência de qualquer progresso na temática e na crítica das obras galegas desde o XIX (que continua ainda muito mal lido).
O problema de fundo é estrutural. De sistema inexistente. De fracasso no comércio de livraria. De anormalidade na relação autor/editor/mercado/público. Por inexistência tanto de perspetivas comerciais e competitivas de UM PÚBLICO real e quantitativo.
E entanto não haja público os receptores continuamos a ser os escritores potenciais, igualinho que no XIX e XX.
Eu, francamente não me explico nem o “discurso” dos críticos literários hoje nem o sentido das últimas tendências da literatura (?) na Galiza.
Se olhamos para as tiragens e vendas, não estamos (proporcionalmente tendo em conta o contexto) muito além da Biblioteca Gallega, de Nós ou de Galaxia. De 250-500 exemplares média passamos a 1300-1500.
O único que mudou foi a compra de exemplares por parte das Instituições e a venda de livros “escolares”. O público é o mesmo, um pouco maior dado o salto qualitativo da alfabetização e espalhamento da cultura a sectores sociais mais amplos.
Quitando isto e algum autor de Xerais de cifras grandes (multinacional a quem interessa o acampamento galego, por assegurar o groso do paquete de venda da tradução em Madrid) o resto não vende além dos 100-250 exemplares e 4 autores que vendem mais de 1.000/.3000 exemplares (quantidade ridícula e mui condicionada a modas, publicidade e livros esolares).
É tudo –as inúmeras editoras mesmo- puro amadorismo: o que se reflete nas estratégias de venda, nas políticas editoras e mesmo nas traduções, correções e conteúdos.
Francamente, para mim, se realmente queremos falar a sério de mercado, crítica e editorial há quatro vias:
1º Ou nos conformamos com a nossa anormalidade, aceitamos para que público escrevemos e apostamos por uma obra cuidada, bem trabalhada, pensando apenas nos escassos receptores de “elite”, conscienciados com a língua e a cultura galega e gostadores de poesia e sensações fortes no ensaio, ávidos ainda e ensonhadores do mítico grande romance galego.
2º Ou aceitamos o jogo do sistema, produzimos a merda que demandam os grupos mediáticos e a imprensa regional. Deste jeito como fazem alguns (correspondente ao que fazem outros nas cátedras) apostamos polo show de purpurina, intranscendência e falso debate permanente. Teremos um público maior (também pouca cousa) mas mui ávido de ridiculismo e indignidade para imagem da Galiza.
3º Ou imos à “solución final”, deixamos uma parte do nosso fundo para livros em castelhano como negócio para manter os “outros” ou, já postos (e mais logicamente atendendo as contas), aceitamos a incorporação da cultura galega no âmbito da língua castelhana, castrapeamos, narramos no nosso estilo, com a nossa musicalidade e essas nossas estranhas metáforas e fundo cultural. É um caminho doado e de benefício imediato, porém tem um risco: eles não entendem que dizemos, mas gostam da novidade e da música. E, em vinte anos –ainda sendo bons- essas obras passam ao limbo (Rosalia, Murguia, Valle, Fernández Flórez, Torrente) ficando encriptadas na Espanha e apenas atingíveis desde a língua e cultura da Galiza.
ou 4º Tentamos de uma vez ir ao mercado lusófono. Ainda que só seja para cantar com dignidade a morte do galego, da Galiza como cultura mesmo (ou para rexurdir –cousa que duvido- mas não descarto). Talvez lá onde se conservam as nossas metáforas e ritmos alguém recolha algum eco de nós. Mas para isto há que ser ousados, que a competência é tamanha e os obstáculos fortes.
Continuamos em 1 até o derradeiro?
Jogamos em 2 e mantemos a comédia em degradação constante, isolados do resto do mundo entanto aguardamos o salto a Madrid?
Imos de uma vez para Madrid, mentres haja força, reinventamos o castelhano ao nosso jeito ou nos rebentamos?
Imos à guerra e à competição pola velha via nova, ainda a custe de perder muito de nós?
Eu até há pouco acreditava e aguardava algum movimento coletivo para me decidir. Agora já não.
Isto é ao meu ver o que se pode debater, e o tempo corre a nossa contra. E não é a língua, é a Galiza, os galegos que nos apagamos, pinga a pinga, desde há muito tempo. Apenas a nossa lendária resistência e força teimuda é que nos mantém ainda.
Pois eu acho que o texto é mais do mesmo que critica. O problema não é de qualidade na crítica, nem de técnica. Evidência a ausência de qualquer progresso na temática e na crítica das obras galegas desde o XIX (que continua ainda muito mal lido).
O problema de fundo é estrutural. De sistema inexistente. De fracasso no comércio de livraria. De anormalidade na relação autor/editor/mercado/público. Por inexistência tanto de perspetivas comerciais e competitivas de UM PÚBLICO real e quantitativo.
E entanto não haja público os receptores continuamos a ser os escritores potenciais, igualinho que no XIX e XX.
Eu, francamente não me explico nem o “discurso” dos críticos literários hoje nem o sentido das últimas tendências da literatura (?) na Galiza.
Se olhamos para as tiragens e vendas, não estamos (proporcionalmente tendo em conta o contexto) muito além da Biblioteca Gallega, de Nós ou de Galaxia. De 250-500 exemplares média passamos a 1300-1500.
O único que mudou foi a compra de exemplares por parte das Instituições e a venda de livros “escolares”. O público é o mesmo, um pouco maior dado o salto qualitativo da alfabetização e espalhamento da cultura a sectores sociais mais amplos.
Quitando isto e algum autor de Xerais de cifras grandes (multinacional a quem interessa o acampamento galego, por assegurar o groso do paquete de venda da tradução em Madrid) o resto não vende além dos 100-250 exemplares e 4 autores que vendem mais de 1.000/.3000 exemplares (quantidade ridícula e mui condicionada a modas, publicidade e livros esolares).
É tudo –as inúmeras editoras mesmo- puro amadorismo: o que se reflete nas estratégias de venda, nas políticas editoras e mesmo nas traduções, correções e conteúdos.
Francamente, para mim, se realmente queremos falar a sério de mercado, crítica e editorial há quatro vias:
1º Ou nos conformamos com a nossa anormalidade, aceitamos para que público escrevemos e apostamos por uma obra cuidada, bem trabalhada, pensando apenas nos escassos receptores de “elite”, conscienciados com a língua e a cultura galega e gostadores de poesia e sensações fortes no ensaio, ávidos ainda e ensonhadores do mítico grande romance galego.
2º Ou aceitamos o jogo do sistema, produzimos a merda que demandam os grupos mediáticos e a imprensa regional. Deste jeito como fazem alguns (correspondente ao que fazem outros nas cátedras) apostamos polo show de purpurina, intranscendência e falso debate permanente. Teremos um público maior (também pouca cousa) mas mui ávido de ridiculismo e indignidade para imagem da Galiza.
3º Ou imos à “solución final”, deixamos uma parte do nosso fundo para livros em castelhano como negócio para manter os “outros” ou, já postos (e mais logicamente atendendo as contas), aceitamos a incorporação da cultura galega no âmbito da língua castelhana, castrapeamos, narramos no nosso estilo, com a nossa musicalidade e essas nossas estranhas metáforas e fundo cultural. É um caminho doado e de benefício imediato, porém tem um risco: eles não entendem que dizemos, mas gostam da novidade e da música. E, em vinte anos –ainda sendo bons- essas obras passam ao limbo (Rosalia, Murguia, Valle, Fernández Flórez, Torrente) ficando encriptadas na Espanha e apenas atingíveis desde a língua e cultura da Galiza.
ou 4º Tentamos de uma vez ir ao mercado lusófono. Ainda que só seja para cantar com dignidade a morte do galego, da Galiza como cultura mesmo (ou para rexurdir –cousa que duvido- mas não descarto). Talvez lá onde se conservam as nossas metáforas e ritmos alguém recolha algum eco de nós. Mas para isto há que ser ousados, que a competência é tamanha e os obstáculos fortes.
Continuamos em 1 até o derradeiro?
Jogamos em 2 e mantemos a comédia em degradação constante, isolados do resto do mundo entanto aguardamos o salto a Madrid?
Imos de uma vez para Madrid, mentres haja força, reinventamos o castelhano ao nosso jeito ou nos rebentamos?
Imos à guerra e à competição pola velha via nova, ainda a custe de perder muito de nós?
Eu até há pouco acreditava e aguardava algum movimento coletivo para me decidir. Agora já não.
Isto é ao meu ver o que se pode debater, e o tempo corre a nossa contra. E não é a língua, é a Galiza, os galegos que nos apagamos, pinga a pinga, desde há muito tempo. Apenas a nossa lendária resistência e força teimuda é que nos mantém ainda.
Eu tamén estou de acordo, eu non sei que pinta unha relación das grallas dun texto nunha crítica literaria, só por falar do máis frecuente.
Eu tamén estou de acordo, eu non sei que pinta unha relación das grallas dun texto nunha crítica literaria, só por falar do máis frecuente.