Un ano a levantar minas

8 Comments

Fixo o día 12 de marzo un ano que naceu O levantador de minas. O seu nacemento era anunciado, a modo de reivindicación estética fundamental, co seguinte título:

A BELEZA RECLAMA O SEU LUGARtonga_nativa.jpg

O corpo deste post inicial simplemente era unha antiga fotografía dunha bela nativa de Tonga, reino que desde unha noticia de La Voz de Galicia de 1999 tiña deitado unha semente subtil no meu íntimo. A noticia era a seguinte:
«El rey de Tonga elige a un estadounidense como su bufón. Taufa’ahau Tupou IV, rey de Tonga, ha nombrado al californiano Jesse Dean Bogdonoff como bufón oficial, según el Tonga Chronicle, “por su visión sensata llena de alegría y de verdad impregnada de felicidad”».

Deste modo, entre a antiga beleza dunha illa recóndita, a sabedoría dun rei que entendía o traballo do bufón como elemento imprescindíbel do reino e o esforzo dun americano por entregar a súa vida á única verdade que a sostén, comecei a erguer este blogue, como querendo que tan elevados espíritos o apadriñasen.

Agora xa non estou só. Outros me acompañan desde dentro e desde fóra. Oxalá estas exóticas benzóns sempre nos guíen, e nos axuden a descubrir toda a marabilla que ao pé da nosa casa florece.

Share

by

Alfredo Ferreiro nasceu na Corunha em 1969. Estudou Filologia Hispânica e iniciou-se na Teoria da literatura. É membro da Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega e da Associaçom Galega da Língua. Tem participado desde 90 em inúmeros recitais de poesia e colaborado em revistas galegas e portuguesas, entre elas Anto e Saudade, sob a direção de António José Queiroz. Na atualidade é membro do Grupo Surrealista Galego. Como crítico tem colaborado em publicações periódicas impressas como A Nosa Terra, @narquista (revista dos ateneus libertários galegos), Protexta (suplemento literário de Tempos Novos), Dorna e Grial, para além de em diversos projetos digitais. De 2008 a 2014 dirigiu, junto com Táti Mancebo, a plataforma de blogues Blogaliza. Desde 2006 é asíduo dos meios eletrónicos, em que se dedica à divulgação da literatura e do pensamento crítico. Atualmente colabora no jornais Praza Pública e Sermos Galiza. A inícios de 2014 fundou, junto com Táti Mancebo e Ramiro Torres, a revista digital de artes e letras Palavra comum, dirigida ao âmbito lusófono. Desde outubro de 2015 é coodenador do Certame Manuel Murguía de Narracións Breves de Arteixo.

8 thoughts on “Un ano a levantar minas”

  1. AGIL

    Uma bela donzela sempre é bem-vinda e mais, se é “indígena”, portanto, inocente! Feliz Ano 2009!

  2. Pingback: pinte un bisonte na caverna, por favor [crónica IX] « abra a cápsula, por favor

  3. Pingback: pinte un bisonte na caverna, por favor [crónica IX] « …mmmm…

  4. X

    Tarde, mal e arrastro, pero aínda chego para felicitalo por manter ao longo dun ano un blog desta calidade. Cos meus mellores desexos de futuro, parabéns.

  5. Alfredo Ferreiro

    Martin: diverso é pouco, e menos aínda se comparado co que me agarda. Oxalá tanta diversidade me sexa tan propicia como como praceres me reporta!

    Ernesto:
    Lindo poema o dese humilde Ulises
    que coñece con certeza
    o sacro fin do seu camiño,
    que resiste o canto das sereas
    e o falso coñecemento erudito.
    Así me quería ver, non o dubides,
    con tanta sabedoría.
    Mágoa non saber onde é o meu granito!

  6. Ernesto

    Bom aniversário, envio-che em presente um belo poema de Otero Pedrayo, ajeitado para tanta pereginação:

    – O Pelingrino. Nós Nº 38. 15/2/27

    Na esgrevia penedía, tempro da soedade,
    Onde chora a pantasma divina da saudade,
    Entr’os mornos outeiros deita maina fontela
    Con soar de psalterio e refulxir d’estrela.
    O probe pelingrino empoeirado, desfeito,
    (Un corpo que non lembra a quentura do leito,
    E na y-alma aniñadas as arelas da espranza)
    Vai car’a penedía con firme seguranza.
    No farto chán labrego hai lugares d’abondo,
    Quéimase na lareira a frouma con estrondo,
    Corre escumoso o viño i-o branco pan da terra
    Preside a limpa mesa en compaña da xerra.
    Hai leito, lume, acougo; o probe pelingrino
    Nin-os olla, levado pola voz do seu sino.
    Sua descoberta frente non pensa na fartura
    Pois soilo arela a friaxe da domiñante outura.
    A carón do camiño estoupa unha fervenza
    E nos cotos de xestas comestos pol-a avenza
    Cantan loiras pastoras as historias das fadas,
    Dos gnomos e dos elfos, con aire de baladas.
    Triste camiñante
    Deixa teu andar
    Ven ôs nosos circos
    Riseiro beilar
    Nos verdes lameiros
    Ao craro luar
    Com’as volvoretas
    Imos boligar.
    Cangado o pelengrino polos aires da serra,
    Non escoita as chamadas garimosas da terra.
    Á soma d’un cruceiro pensaba un vello monxe
    Ó ritmo misterioso das campañas de lonxe
    Chega a noite, camiñante
    Ven comigo a parolar
    E na celda do mosteiro
    Moito temos que falar.
    Os froitos da miña cencia
    Teranche que contentar.
    O pelingrino n-ouve a tentación do sabio,
    Pois xa gostou dos libros o amargurado labio.
    As tremantes estrelas choran na fonteliña
    E n-auga estrelecida vai deitando mainiña
    As verbas de consolo pr’a probe y-alma núa.
    Brinca riba dos montes o novelo da lua…
    O pelengrino bica a friaxe do granito
    E sinte nos seus beizos os beizos do infinito.

  8. Alfredo Ferreiro

    Neste post está definido o impulso poético que me acompañou na creación do blogue. A realidade, a dura realidade de Tonga, porén, camiñou noutras direccións. Segundo parece, o bufón fora contratado como axente turístico e asesor financeiro nunha manobra de Tonga para atraer a atención de investidores internacionais. Ao final, acusado de malversación, voltou aos EEUU para continuar coa súa carreira de músico de jazz. Todo un argumento susceptíbel de ser literaturizado.
    Mais esta última parte da historia nada resta a aquilo que na altura me sensibilizou. Foi de facto unha realidade que eu vivín e que como tal a min pertence. Por lugares como este viaxa a maxia da literatura, independentemente das baixezas dos autores. Aínda que, por outra parte, como podo saber cais eran os verdadeiros obxectivos daquelas persoas a partir dunha noticia que percorreu o mundo en diminutos e sombríos textos xornalísticos?

Comments are closed.