• 0034-609-653-176
  • contacto@alfredoferreiro.com
  • Galiza, Espanha, Europa

Saudade 9, mais un número da fraternidade

Nestes días chegou polo correo ordinario, agora case extraordinario, o novo número da revista Saudade, esa revista portuguesa dirixida e redixida por amigos que muito aprezamos. Entre portugueses, brasileiros, españois e gregos, para alén de Xosé Lois García, un habitual da publicación, tres galegos colaboradores d’ O levantador de minas participamos neste número. Eis os nosos poemas:


AUTORRETRATO

De existir o vento
levaría o cabelo longo sobre os ombros.

De existir a chuvia
as bágoas derivarían por unha face tersa.

De existir os ósos
seguiría as túas pegadas pola terra
e no movemento
o meu corpo acharía unha posición exacta.

Algo está a faltar e non lle atopo nome.
Como designar un arrecendo cálido
de palmas simétricas.

De existir o tempo
dedicaría a cantar a vida enteira.

E aínda agora me pregunto
canto frío son capaz de atesourar.

Tati Mancebo


CORPO TRANSFORMADO

Ao Nacho Baamonde, pelo seu Ígnis.
Ao Levantador de Minas.

Sábio e inocente. obscuro ainda para
Este caminhar entre ruas de outro tempo,
Na cidade em que ninguém nasce,
Estou pronto para abrir a vida ao meio,
E navegar dentro dela à procura do que
Ainda está por se queimar na minha boca.

Serei, por fim, o teu amante sereno,
Como o vinho a se derramar pelo corpo,
Dentro e fora do mapa infinito em que
Chega a minha fome a se facer poema,
Ou casa para a minha mudança, precisa,
Em olho multiplicado sobre o universo.

Ramiro Torres


Ó CORPO QUE ME FOSTE ENTREGUE POR UM CORPO DORIDO

Ó corpo que me foste entregue
por um corpo dorido,
só es terra, lágrimas e sangue
que alimentam um grão de milho.
Hás de fundar-te em mim como ruína
que minha alma sepulte,
e nada queiras ser desde esse dia
senão a mala de mais uma viagem.
Então dançarei com as pedras minhas
em círculos vagos, hierofanias
ocultas restabelecerão
nas prisões tavernas
nos betões flores acessas.
Corpo que a dor trazes
de todas as partes do mundo,
portarás às costas a verdade avulsa,
farol de amor sobre uma torre de carne.
Uma brisa nova tocará tua pele
de animal renascido,
teus bigodes felinos vibrarão
no amanhecer dos sentidos
que um novo mundo percebem
transmutados, humanos,
para sempre de tristeza feridos.
À espera —sentinela perpétua—
do pranto mercurial aguardarei o sinal
que me há-de transportar
sobre a terra e o mar
—criança sorridente—
sob o sol, adormecido.

Alfredo Ferreiro

6 thoughts on “Saudade 9, mais un número da fraternidade

    • Author gravatarAuthor gravatar

      «—¿Le ayudan sus dioses a escribir? ¿Cuántos tiene?
      —[…] Maimónides llamaba ángeles a los dioses y decía que nuestra imaginación es un ángel y nuestro intelecto es un querubín. ¿Qué duda puede caberme de la ayuda que me prestan estos dioses? Pero hay otros muchos —tengo, pues, muchos dioses, que son las diferentes manifestaciones de la unidad que a todo lo trasciende— y algunos de ellos son muy esquivos. Pero todos ayudan: unas veces a escribir, otras veces a no hacerlo, y lo más prudente en ambos casos es aceptar su ayuda.» (Ángel Crespo, El poeta y su invención. Galaxia Gutemberg, 2007)

    • Author gravatarAuthor gravatar

      «—¿Le ayudan sus dioses a escribir? ¿Cuántos tiene?
      —[…] Maimónides llamaba ángeles a los dioses y decía que nuestra imaginación es un ángel y nuestro intelecto es un querubín. ¿Qué duda puede caberme de la ayuda que me prestan estos dioses? Pero hay otros muchos —tengo, pues, muchos dioses, que son las diferentes manifestaciones de la unidad que a todo lo trasciende— y algunos de ellos son muy esquivos. Pero todos ayudan: unas veces a escribir, otras veces a no hacerlo, y lo más prudente en ambos casos es aceptar su ayuda.» (Ángel Crespo, El poeta y su invención. Galaxia Gutemberg, 2007)

    • Author gravatarAuthor gravatar

      «—¿Le ayudan sus dioses a escribir? ¿Cuántos tiene?
      —[…] Maimónides llamaba ángeles a los dioses y decía que nuestra imaginación es un ángel y nuestro intelecto es un querubín. ¿Qué duda puede caberme de la ayuda que me prestan estos dioses? Pero hay otros muchos —tengo, pues, muchos dioses, que son las diferentes manifestaciones de la unidad que a todo lo trasciende— y algunos de ellos son muy esquivos. Pero todos ayudan: unas veces a escribir, otras veces a no hacerlo, y lo más prudente en ambos casos es aceptar su ayuda.» (Ángel Crespo, El poeta y su invención. Galaxia Gutemberg, 2007)

    • Author gravatarAuthor gravatar

      «—¿Le ayudan sus dioses a escribir? ¿Cuántos tiene?
      —[…] Maimónides llamaba ángeles a los dioses y decía que nuestra imaginación es un ángel y nuestro intelecto es un querubín. ¿Qué duda puede caberme de la ayuda que me prestan estos dioses? Pero hay otros muchos —tengo, pues, muchos dioses, que son las diferentes manifestaciones de la unidad que a todo lo trasciende— y algunos de ellos son muy esquivos. Pero todos ayudan: unas veces a escribir, otras veces a no hacerlo, y lo más prudente en ambos casos es aceptar su ayuda.» (Ángel Crespo, El poeta y su invención. Galaxia Gutemberg, 2007)

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Graças por cantar ainda.

      Três pessoas à procura de uma voz. Uma única voz, a propósito, é a procurada ou talvez -como diz um trovador do século XII, S. Francisco de Assis- a voz que nos procura.

      Deixar-nos encontrar por essa palavra sem nome, eis toda essa arte de escuitar, de dançar, de dançar precisamente com a nossa própira morte. Porque no trabalho poético está envolvida a nossa morte. Claro, não me refiro à construção de uma metalinguagem (no melhor dos casos) que impacte, emocione ou fascine (no melhor dos casos) ou adoutrine -e sei para quem isso é lícito- mas eu falo na arte, na cultura ao serviço dessa palavra hoje absolutamente proibida: o amor. Ora, não falo apenas no amor romântico.

      E sei que, precisamente, essa viagem, esse combate, no encontro do amor fundador, esse graal metaforizado no medievo, não é uma proposta nova, mais bem é a demanda universal e pluralíssima da humanidade, tão antiga como ela mesma -talvez anterior.

      O encontro desse vaso, desse vinho, que não se vende nem se compra tem a ver com a procelosa tarefa de fazer(-se) poemas. De resto deixo falar Pedro Eanes Solaz, que codificadamente, nos fala da incompreensão dos que tal loucura não amam

      “bem sei eu quem nom diz leli
      lelia doura
      demo x’é que nom diz lelia
      edoi lelia doura”

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Graças por cantar ainda.

      Três pessoas à procura de uma voz. Uma única voz, a propósito, é a procurada ou talvez -como diz um trovador do século XII, S. Francisco de Assis- a voz que nos procura.

      Deixar-nos encontrar por essa palavra sem nome, eis toda essa arte de escuitar, de dançar, de dançar precisamente com a nossa própira morte. Porque no trabalho poético está envolvida a nossa morte. Claro, não me refiro à construção de uma metalinguagem (no melhor dos casos) que impacte, emocione ou fascine (no melhor dos casos) ou adoutrine -e sei para quem isso é lícito- mas eu falo na arte, na cultura ao serviço dessa palavra hoje absolutamente proibida: o amor. Ora, não falo apenas no amor romântico.

      E sei que, precisamente, essa viagem, esse combate, no encontro do amor fundador, esse graal metaforizado no medievo, não é uma proposta nova, mais bem é a demanda universal e pluralíssima da humanidade, tão antiga como ela mesma -talvez anterior.

      O encontro desse vaso, desse vinho, que não se vende nem se compra tem a ver com a procelosa tarefa de fazer(-se) poemas. De resto deixo falar Pedro Eanes Solaz, que codificadamente, nos fala da incompreensão dos que tal loucura não amam

      “bem sei eu quem nom diz leli
      lelia doura
      demo x’é que nom diz lelia
      edoi lelia doura”

Comments are closed.