As armas miraculosas de Aimé Césaire
«Aimé Césaire, importante poeta da língua francesa e um dos mais preclaros pensadores do chamado Terceiro Mundo do século 20, após uma agonia de mais de uma semana, morreu na quinta-feira, 17 de abril, em Fort-de-France, capital da Martinica, sua ilha natal.» Así comezaba Nancy Morejón no Granma un artigo sobre este poeta que, se non fose porque o amigo François Davó −amigo de vello da poesía surrealista− me tiña presenteado un seu livro hai anos (Les armes miraculeuses, Gallimard, 1970), podía eu terme perdido aínda hoxe algúns dos seus versos máis impactantes: “Je profère au creux ligneux de la vague infantile de tes seins le jet du grand mapou / né de ton sexe oú pend le fruit fragile de la liberté”.
Hoxe, mexendo un bocadiño na ideoloxía do poeta comprometido do Caribe, máis un achado podo mostrar no blogue, interesante sen dúbida para algúns dos nosos lectores pola visión que ofrece no que di respeito da relación lingua-literatura-colonialismo:
CONSCIÊNCIA NEGRA (1)
“No que me diz respeito [como itinerário cultural] parti da cultura dominante em minha época: a cultura européia (2). Graças a meus contatos com a França (3), apliquei essa cultura. Como todos da minha geração, li Gide, Proust e Breton (4)…Mas acrescentei, por exemplo, Frobenius [etnólogo africanista alemão] (5), para andar mais depressa.
“O que temos em comum [ele e Senghor, poeta e estadista senegalês] é a recusa obstinada de nos alienar, de perder nossos laços com nossos países, nossos povos, nossas línguas. Quanto a mim, aliás, o que em grande parte me preservou culturalmente foi o contato assíduo com africanos (6). Este contato serviu de contrapeso à influência da cultura européia (7). […] Assim como ele, fiz tudo para assimilar e não ser assimilado. Nós dois […] queremos por as ‘armas miraculosas’ a serviço de nossos povos”.
(Texto de Aimé Cesaire, poeta e político nascido na Martinica em 1913. In Entrevistas Le Monde: Civilizações: São Paulo, Ática, 1989, tradução de Sérgio Flaksman)
Para finalizar, son capaz de recoñecer de que modo concordei coa ideoloxía de Cesaire mostrando o exercicio de mutación que realicei sobre o texto precedente. Quen tiver vontade de seguirme no paralelismo que atopei co meu propio caso só ten que substituír as palabras subliñadas acima seguindo as indicacións numéricas correspondentes. Así, o subliñado debería substituírse por: (1) GALEGA; (2) em castelhano; (3) minha experiência como espanhol; (4) Cervantes, Góngora e a Geração de 27; (5) Cirlot ou Octavio Paz; (6) portugueses; (7) espanhola.
A. F.
17 thoughts on “As armas miraculosas de Aimé Césaire”
Comments are closed.
Simplesmente sensacional.
Simplesmente sensacional.
Amig@ blogueir@: Queremos informarte da Xuntanza de blogueiros que terá lugar en Agolada (Pontevedra) o día 31 de maio de 2008 no singular espazo de Os Pndellos. Gustaríanos contar coa túa presenza.
Agradecémosche que lle deas publicidade ao evento desde a túa páxina. Se o tes a ben coloca o logo da xuntanza nun recanto do teu blog.
Para máis información:
http://blog-xuntanza.blogspot.com
Amig@ blogueir@: Queremos informarte da Xuntanza de blogueiros que terá lugar en Agolada (Pontevedra) o día 31 de maio de 2008 no singular espazo de Os Pndellos. Gustaríanos contar coa túa presenza.
Agradecémosche que lle deas publicidade ao evento desde a túa páxina. Se o tes a ben coloca o logo da xuntanza nun recanto do teu blog.
Para máis información:
http://blog-xuntanza.blogspot.com
Amig@ blogueir@: Queremos informarte da Xuntanza de blogueiros que terá lugar en Agolada (Pontevedra) o día 31 de maio de 2008 no singular espazo de Os Pndellos. Gustaríanos contar coa túa presenza.
Agradecémosche que lle deas publicidade ao evento desde a túa páxina. Se o tes a ben coloca o logo da xuntanza nun recanto do teu blog.
Para máis información:
http://blog-xuntanza.blogspot.com
Congreso na Coruña sobre Mulleres Emprendedoras.
Máis info en:
http://www.radiofusion.eu/rfusion/emisoras/mulleres_emprendedoras
Congreso na Coruña sobre Mulleres Emprendedoras.
Máis info en:
http://www.radiofusion.eu/rfusion/emisoras/mulleres_emprendedoras
Si, comprendo por onde vas, mas non creo que calquera artista que faga unha canción ou un poema ande na procura da verdade. Moitos destes dirán, até, que non acreditan en verdades, e moito menos na Verdade.
Creo saber que ti falas nese sentido porque vas polo atallo, dando por sabido que ser artista nun sentido profundo é un modo de asumir como propia a procura da verdade. Iso é así tamén para min, mas diria eu non só no ámbito da cultura.
Afirmaba eu, simplesmente, que a minoria a que pertenzo pode ser tan pequena que me conte só a min, ou que sexa tan ampla que nos atinxa a moitos, se termos en conta que os meus problemas obedecen probabelmente a fórmulas existencias bastante comuns, se salvadas certas particularidades. Afinal, non temos todos diante os mesmos dilemas esenciais, o mesmo camiño único e diverso a un tempo?
Si, comprendo por onde vas, mas non creo que calquera artista que faga unha canción ou un poema ande na procura da verdade. Moitos destes dirán, até, que non acreditan en verdades, e moito menos na Verdade.
Creo saber que ti falas nese sentido porque vas polo atallo, dando por sabido que ser artista nun sentido profundo é un modo de asumir como propia a procura da verdade. Iso é así tamén para min, mas diria eu non só no ámbito da cultura.
Afirmaba eu, simplesmente, que a minoria a que pertenzo pode ser tan pequena que me conte só a min, ou que sexa tan ampla que nos atinxa a moitos, se termos en conta que os meus problemas obedecen probabelmente a fórmulas existencias bastante comuns, se salvadas certas particularidades. Afinal, non temos todos diante os mesmos dilemas esenciais, o mesmo camiño único e diverso a un tempo?
Si, comprendo por onde vas, mas non creo que calquera artista que faga unha canción ou un poema ande na procura da verdade. Moitos destes dirán, até, que non acreditan en verdades, e moito menos na Verdade.
Creo saber que ti falas nese sentido porque vas polo atallo, dando por sabido que ser artista nun sentido profundo é un modo de asumir como propia a procura da verdade. Iso é así tamén para min, mas diria eu non só no ámbito da cultura.
Afirmaba eu, simplesmente, que a minoria a que pertenzo pode ser tan pequena que me conte só a min, ou que sexa tan ampla que nos atinxa a moitos, se termos en conta que os meus problemas obedecen probabelmente a fórmulas existencias bastante comuns, se salvadas certas particularidades. Afinal, non temos todos diante os mesmos dilemas esenciais, o mesmo camiño único e diverso a un tempo?
Bem, há tanto que não calha nos esquemas comezinhos… A procura da verdade própria (e, se me permitires, prefiro esta expressão àquela de criar cultura -que me quer parecer redundante- mas que, afinal, suponho que quer dizer profundamente o mesmo)é que nos coloca no lugar dos vivos.
Bem, há tanto que não calha nos esquemas comezinhos… A procura da verdade própria (e, se me permitires, prefiro esta expressão àquela de criar cultura -que me quer parecer redundante- mas que, afinal, suponho que quer dizer profundamente o mesmo)é que nos coloca no lugar dos vivos.
Supoño que as minorías, canto mais pequenas, maiores. Acontece que non sei se o meu caso é o dunha minoría, até porque por veces non sei cal é o meu caso e cal é o desa “grande minoría”. Sob o común hai tantas discrepancias! E, ao invés, no diverso tantas concordancias…
A política é que nos coloca en faccións como en rexións afastadas, encanto a creación de cultura nos revela como orixinais dentro da sociedade que a todos amamenta.
Supoño que as minorías, canto mais pequenas, maiores. Acontece que non sei se o meu caso é o dunha minoría, até porque por veces non sei cal é o meu caso e cal é o desa “grande minoría”. Sob o común hai tantas discrepancias! E, ao invés, no diverso tantas concordancias…
A política é que nos coloca en faccións como en rexións afastadas, encanto a creación de cultura nos revela como orixinais dentro da sociedade que a todos amamenta.
Supoño que as minorías, canto mais pequenas, maiores. Acontece que non sei se o meu caso é o dunha minoría, até porque por veces non sei cal é o meu caso e cal é o desa “grande minoría”. Sob o común hai tantas discrepancias! E, ao invés, no diverso tantas concordancias…
A política é que nos coloca en faccións como en rexións afastadas, encanto a creación de cultura nos revela como orixinais dentro da sociedade que a todos amamenta.
Simpático o comentário, gráfico, representa o trajecto inicial de uma grande minoria.
Simpático o comentário, gráfico, representa o trajecto inicial de uma grande minoria.