Lusofonía XVII
Na actual moda de facerlle propostas de homenaxe para o Día das Letras a unha RAG que se contradí internamente ao tempo que perpetra valoracións xurídico-lingüísticas, en Ferrol reclaman a consideración maior para o defunto Carvalho Calero. Señores e señoras, canto nos falta para a asumir a obra teórica e literaria de don Ricardo se aínda estamos a discutir se ao noso país hai que “afalarlle” en galego ou en castelán?
Tags :
18 thoughts on “Lusofonía XVII”
Comments are closed.
Ten toda a razon, agardo que algún día abordemos con calma a edición, epifenómeno multidimensional dunha situación cultural.
Ten toda a razon, agardo que algún día abordemos con calma a edición, epifenómeno multidimensional dunha situación cultural.
Ten toda a razon, agardo que algún día abordemos con calma a edición, epifenómeno multidimensional dunha situación cultural.
Ten toda a razon, agardo que algún día abordemos con calma a edición, epifenómeno multidimensional dunha situación cultural.
Realmente, F-G debe dar máis que falar do que vale o que el mesmo fala, así que máis nada direi del.
Canto á xerarquía de responsabilidades que propón, estimo que se salta antes dos críticos aos editores, responsábeis anteriores polos libros que os críticos chegar a valorar. De facto, os editores eríxense non poucas veces en verdadeiras institucións culturais, en entidades que comprometen os seus mellores esforzos na “creación” de bens culturais en tempos difíciles, sen gaños patentes, etc. Son axentes do sistema de importancia tamaña e, como teñen responsabilidade no que se disponibiliza aos lectores que debemos cativar, isto funciona tanto para as mellores obras como para as fraudes literarias máis evidentes.
Realmente, F-G debe dar máis que falar do que vale o que el mesmo fala, así que máis nada direi del.
Canto á xerarquía de responsabilidades que propón, estimo que se salta antes dos críticos aos editores, responsábeis anteriores polos libros que os críticos chegar a valorar. De facto, os editores eríxense non poucas veces en verdadeiras institucións culturais, en entidades que comprometen os seus mellores esforzos na “creación” de bens culturais en tempos difíciles, sen gaños patentes, etc. Son axentes do sistema de importancia tamaña e, como teñen responsabilidade no que se disponibiliza aos lectores que debemos cativar, isto funciona tanto para as mellores obras como para as fraudes literarias máis evidentes.
Realmente, F-G debe dar máis que falar do que vale o que el mesmo fala, así que máis nada direi del.
Canto á xerarquía de responsabilidades que propón, estimo que se salta antes dos críticos aos editores, responsábeis anteriores polos libros que os críticos chegar a valorar. De facto, os editores eríxense non poucas veces en verdadeiras institucións culturais, en entidades que comprometen os seus mellores esforzos na “creación” de bens culturais en tempos difíciles, sen gaños patentes, etc. Son axentes do sistema de importancia tamaña e, como teñen responsabilidade no que se disponibiliza aos lectores que debemos cativar, isto funciona tanto para as mellores obras como para as fraudes literarias máis evidentes.
Realmente, F-G debe dar máis que falar do que vale o que el mesmo fala, así que máis nada direi del.
Canto á xerarquía de responsabilidades que propón, estimo que se salta antes dos críticos aos editores, responsábeis anteriores polos libros que os críticos chegar a valorar. De facto, os editores eríxense non poucas veces en verdadeiras institucións culturais, en entidades que comprometen os seus mellores esforzos na “creación” de bens culturais en tempos difíciles, sen gaños patentes, etc. Son axentes do sistema de importancia tamaña e, como teñen responsabilidade no que se disponibiliza aos lectores que debemos cativar, isto funciona tanto para as mellores obras como para as fraudes literarias máis evidentes.
Concordo con vostede, pero non con Franco Grande porque ten feito unhas afirmacións inverosimeis. Respecto da RAG permanezo como sempre, indiferente, e non dou un can por ela.
Os segundos responsabeis serían os críticos, que terían que discernir con criterios argumentados as pretensións dos autores. Os terceiros responsabeis serían os lectores, que terían que estar abertos aos procesos de ilustración e por tanto a incrementar a súa capacidade de discriminar razonabelmente as súas eleccións.
No medio estaría a responsabilidade cultural-empresarial dos medios de comunicacións e as institucions político-educativas.
Todo un sistema de relacións e partes que como consecuencia do seu funcionamento iríase complexizandose e subdividíndose até deixar ao autor fora, non entorno do sistema. A presencia do autor dificultaría o funcionamento do sistema. A estética no sentido da recuperación da experiencia xenuina que permite toda posterior experiencia, incluida a artística, acontecería na destucción do sistema, e das súas ruinas emerxería unha nova activicidade sistemática que ordenaría as partes e relacións cun maior sentido de verdade experiencial. Pero para que esto aconteza, primeiro debería haber un sistema. Franco Grande racha o que ainda non chegou a ser, unha incipiente orde e unhas partes demasiado tenras. O de Franco Grande é un acto brutal.
Concordo con vostede, pero non con Franco Grande porque ten feito unhas afirmacións inverosimeis. Respecto da RAG permanezo como sempre, indiferente, e non dou un can por ela.
Os segundos responsabeis serían os críticos, que terían que discernir con criterios argumentados as pretensións dos autores. Os terceiros responsabeis serían os lectores, que terían que estar abertos aos procesos de ilustración e por tanto a incrementar a súa capacidade de discriminar razonabelmente as súas eleccións.
No medio estaría a responsabilidade cultural-empresarial dos medios de comunicacións e as institucions político-educativas.
Todo un sistema de relacións e partes que como consecuencia do seu funcionamento iríase complexizandose e subdividíndose até deixar ao autor fora, non entorno do sistema. A presencia do autor dificultaría o funcionamento do sistema. A estética no sentido da recuperación da experiencia xenuina que permite toda posterior experiencia, incluida a artística, acontecería na destucción do sistema, e das súas ruinas emerxería unha nova activicidade sistemática que ordenaría as partes e relacións cun maior sentido de verdade experiencial. Pero para que esto aconteza, primeiro debería haber un sistema. Franco Grande racha o que ainda non chegou a ser, unha incipiente orde e unhas partes demasiado tenras. O de Franco Grande é un acto brutal.
Concordo con vostede, pero non con Franco Grande porque ten feito unhas afirmacións inverosimeis. Respecto da RAG permanezo como sempre, indiferente, e non dou un can por ela.
Os segundos responsabeis serían os críticos, que terían que discernir con criterios argumentados as pretensións dos autores. Os terceiros responsabeis serían os lectores, que terían que estar abertos aos procesos de ilustración e por tanto a incrementar a súa capacidade de discriminar razonabelmente as súas eleccións.
No medio estaría a responsabilidade cultural-empresarial dos medios de comunicacións e as institucions político-educativas.
Todo un sistema de relacións e partes que como consecuencia do seu funcionamento iríase complexizandose e subdividíndose até deixar ao autor fora, non entorno do sistema. A presencia do autor dificultaría o funcionamento do sistema. A estética no sentido da recuperación da experiencia xenuina que permite toda posterior experiencia, incluida a artística, acontecería na destucción do sistema, e das súas ruinas emerxería unha nova activicidade sistemática que ordenaría as partes e relacións cun maior sentido de verdade experiencial. Pero para que esto aconteza, primeiro debería haber un sistema. Franco Grande racha o que ainda non chegou a ser, unha incipiente orde e unhas partes demasiado tenras. O de Franco Grande é un acto brutal.
Concordo con vostede, pero non con Franco Grande porque ten feito unhas afirmacións inverosimeis. Respecto da RAG permanezo como sempre, indiferente, e non dou un can por ela.
Os segundos responsabeis serían os críticos, que terían que discernir con criterios argumentados as pretensións dos autores. Os terceiros responsabeis serían os lectores, que terían que estar abertos aos procesos de ilustración e por tanto a incrementar a súa capacidade de discriminar razonabelmente as súas eleccións.
No medio estaría a responsabilidade cultural-empresarial dos medios de comunicacións e as institucions político-educativas.
Todo un sistema de relacións e partes que como consecuencia do seu funcionamento iríase complexizandose e subdividíndose até deixar ao autor fora, non entorno do sistema. A presencia do autor dificultaría o funcionamento do sistema. A estética no sentido da recuperación da experiencia xenuina que permite toda posterior experiencia, incluida a artística, acontecería na destucción do sistema, e das súas ruinas emerxería unha nova activicidade sistemática que ordenaría as partes e relacións cun maior sentido de verdade experiencial. Pero para que esto aconteza, primeiro debería haber un sistema. Franco Grande racha o que ainda non chegou a ser, unha incipiente orde e unhas partes demasiado tenras. O de Franco Grande é un acto brutal.
O que eu creo é que tanto no caso dos nomes máis coñecidos canto no dos anónimos da rede, o que fai falta é falar máis fundamentadamente. Caemos moitos nas palabras vans, aquelas de ceibamos só pola necesidade de dicir “aquí estou eu, tamén na nómina da intelectualidade”.
Os intelectuais, ou equivalentes outros se a algún ten vergoña de máis (que por aquí hai a quen todo lle soa pretencioso), deben calacterizarse por falar de cuestións de interese e no momento apropiado. Os silencios son necesarios para escoitar a outros, para pensar e para manifestarse con oportunidade. Desde logo manifestarse de tal modo implicaría non publicar “calquera cousa”, por exemplo, e refírome en primeira instancia ao rigor que debe ofrecer un autor.
Isto sería para min o inicio dun novo rumbo: tomar a serio a produción. Os primeiros responsábeis das obras inmaduras son os autores que a asinan, evidentemente.
O que eu creo é que tanto no caso dos nomes máis coñecidos canto no dos anónimos da rede, o que fai falta é falar máis fundamentadamente. Caemos moitos nas palabras vans, aquelas de ceibamos só pola necesidade de dicir “aquí estou eu, tamén na nómina da intelectualidade”.
Os intelectuais, ou equivalentes outros se a algún ten vergoña de máis (que por aquí hai a quen todo lle soa pretencioso), deben calacterizarse por falar de cuestións de interese e no momento apropiado. Os silencios son necesarios para escoitar a outros, para pensar e para manifestarse con oportunidade. Desde logo manifestarse de tal modo implicaría non publicar “calquera cousa”, por exemplo, e refírome en primeira instancia ao rigor que debe ofrecer un autor.
Isto sería para min o inicio dun novo rumbo: tomar a serio a produción. Os primeiros responsábeis das obras inmaduras son os autores que a asinan, evidentemente.
O que eu creo é que tanto no caso dos nomes máis coñecidos canto no dos anónimos da rede, o que fai falta é falar máis fundamentadamente. Caemos moitos nas palabras vans, aquelas de ceibamos só pola necesidade de dicir “aquí estou eu, tamén na nómina da intelectualidade”.
Os intelectuais, ou equivalentes outros se a algún ten vergoña de máis (que por aquí hai a quen todo lle soa pretencioso), deben calacterizarse por falar de cuestións de interese e no momento apropiado. Os silencios son necesarios para escoitar a outros, para pensar e para manifestarse con oportunidade. Desde logo manifestarse de tal modo implicaría non publicar “calquera cousa”, por exemplo, e refírome en primeira instancia ao rigor que debe ofrecer un autor.
Isto sería para min o inicio dun novo rumbo: tomar a serio a produción. Os primeiros responsábeis das obras inmaduras son os autores que a asinan, evidentemente.
O que eu creo é que tanto no caso dos nomes máis coñecidos canto no dos anónimos da rede, o que fai falta é falar máis fundamentadamente. Caemos moitos nas palabras vans, aquelas de ceibamos só pola necesidade de dicir “aquí estou eu, tamén na nómina da intelectualidade”.
Os intelectuais, ou equivalentes outros se a algún ten vergoña de máis (que por aquí hai a quen todo lle soa pretencioso), deben calacterizarse por falar de cuestións de interese e no momento apropiado. Os silencios son necesarios para escoitar a outros, para pensar e para manifestarse con oportunidade. Desde logo manifestarse de tal modo implicaría non publicar “calquera cousa”, por exemplo, e refírome en primeira instancia ao rigor que debe ofrecer un autor.
Isto sería para min o inicio dun novo rumbo: tomar a serio a produción. Os primeiros responsábeis das obras inmaduras son os autores que a asinan, evidentemente.
E cal será ese novo rumbo?, agardo que non sexa o marcado por Franco Grande, que viría a ser unha deriva no océano inmenso do mal humor sen talento.
Mais ben creo que a Franco Grande habería que guialo cunha “aguijada”.
E cal será ese novo rumbo?, agardo que non sexa o marcado por Franco Grande, que viría a ser unha deriva no océano inmenso do mal humor sen talento.
Mais ben creo que a Franco Grande habería que guialo cunha “aguijada”.