I Encontro de escritores “Cidade da Coruña”: Narrativa con memoria

4 Comments

[kml_flashembed movie="http://ca.youtube.com/v/PXqSI4drgX0" width="320" height="240" wmode="transparent" /]

Share

by

Alfredo Ferreiro nasceu na Corunha em 1969. Estudou Filologia Hispânica e iniciou-se na Teoria da literatura. É membro da Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega e da Associaçom Galega da Língua. Tem participado desde 90 em inúmeros recitais de poesia e colaborado em revistas galegas e portuguesas, entre elas Anto e Saudade, sob a direção de António José Queiroz. Na atualidade é membro do Grupo Surrealista Galego. Como crítico tem colaborado em publicações periódicas impressas como A Nosa Terra, @narquista (revista dos ateneus libertários galegos), Protexta (suplemento literário de Tempos Novos), Dorna e Grial, para além de em diversos projetos digitais. De 2008 a 2014 dirigiu, junto com Táti Mancebo, a plataforma de blogues Blogaliza. Desde 2006 é asíduo dos meios eletrónicos, em que se dedica à divulgação da literatura e do pensamento crítico. Atualmente colabora no jornais Praza Pública e Sermos Galiza. A inícios de 2014 fundou, junto com Táti Mancebo e Ramiro Torres, a revista digital de artes e letras Palavra comum, dirigida ao âmbito lusófono. Desde outubro de 2015 é coodenador do Certame Manuel Murguía de Narracións Breves de Arteixo.

4 thoughts on “I Encontro de escritores “Cidade da Coruña”: Narrativa con memoria”

  1. Alfredo Ferreiro

    Estou de acordo con vostede en que xa vamos cheos de memoria histórica. De facto, hai unhas semanas escribín un poema en que os “esquecidos” danzaban cheos de sono ao son dos políticos sen poderen descansar en paz e bla, bla; un texto no contexto actual politicamente incorrecto. Eu sempre gosto máis das fórmulas que apuntan para adiante. Porén, hai que darse conta que o asunto ten moito de político na actualidade, vencellado a un recoñecemento do que precisaba ser recoñecido para compensar tanta transición política dereitista.
    Por outra parte, a literatura valiosa transcende os contidos de que parte até o punto de que non importa se foron reais ou imaxinados. O mundo literario é sempre creado, novo, e se funciona sempre apunta para o metafísico no sentido en que as vidas ficcionais que describe supoñen unha reflexión sobre a vida, que é encontro permanente coa verdade e o misterio.
    As personaxes da triloxía de Alcalá transpórtannos a un mundo tan ben construído, coa vida ao limite, que xa non nos importa se o relatado é baseado no realmente acontecido ou se foi imaxinado. A cuestión é que consegue transportar o lector a un espazo de reflexión sobre a perigo, a inxustiza, o medo, é dicer, sobre as contixencias da vida. E tais personaxes non son pobres, desde logo, porque foron creadas desde unha verosimillanza que as fai multifacetadas, como a vida mesma de todos é.
    Outra cousa é que eu, como parece que lle acontece a vostede, gustase de atoparme algo tan ben escrito tamén noutros contextos menos históricos, até futuros, mais a narrativa dos máis novos moitas veces precisa aínda unhas ferveduras para que me chamen a atención. Se cadra estes últimos cando o consigan xa se atopen entre os vellos e outros máis novos que nós experimenten o que agora nós vimos de falar. C’est la vie, la vie c’est comme ça, que di o Senegalés Diob (?) desde hai 15 anos cada vez que o atopo pola Coruña a vender trangalladas pola noite.

  2. Alfredo Ferreiro

    Estou de acordo con vostede en que xa vamos cheos de memoria histórica. De facto, hai unhas semanas escribín un poema en que os “esquecidos” danzaban cheos de sono ao son dos políticos sen poderen descansar en paz e bla, bla; un texto no contexto actual politicamente incorrecto. Eu sempre gosto máis das fórmulas que apuntan para adiante. Porén, hai que darse conta que o asunto ten moito de político na actualidade, vencellado a un recoñecemento do que precisaba ser recoñecido para compensar tanta transición política dereitista.
    Por outra parte, a literatura valiosa transcende os contidos de que parte até o punto de que non importa se foron reais ou imaxinados. O mundo literario é sempre creado, novo, e se funciona sempre apunta para o metafísico no sentido en que as vidas ficcionais que describe supoñen unha reflexión sobre a vida, que é encontro permanente coa verdade e o misterio.
    As personaxes da triloxía de Alcalá transpórtannos a un mundo tan ben construído, coa vida ao limite, que xa non nos importa se o relatado é baseado no realmente acontecido ou se foi imaxinado. A cuestión é que consegue transportar o lector a un espazo de reflexión sobre a perigo, a inxustiza, o medo, é dicer, sobre as contixencias da vida. E tais personaxes non son pobres, desde logo, porque foron creadas desde unha verosimillanza que as fai multifacetadas, como a vida mesma de todos é.
    Outra cousa é que eu, como parece que lle acontece a vostede, gustase de atoparme algo tan ben escrito tamén noutros contextos menos históricos, até futuros, mais a narrativa dos máis novos moitas veces precisa aínda unhas ferveduras para que me chamen a atención. Se cadra estes últimos cando o consigan xa se atopen entre os vellos e outros máis novos que nós experimenten o que agora nós vimos de falar. C’est la vie, la vie c’est comme ça, que di o Senegalés Diob (?) desde hai 15 anos cada vez que o atopo pola Coruña a vender trangalladas pola noite.

  3. Levita

    Afortunadamente semella que o motivo da memoria vai esgotado por un tempo. A memoria obtura a vida, non deixa vivir, e vivir é o que fan as personaxes nas novelas, ou as voces na poesía, zugarlle a vida a quen se mete nelas e vivir a seu través unha nova vida capaz de enunciarse só na continxencia do receptor, que a fai acto, lectura, pensamento e se quere acción, nese preciso momento, nese preciso instante, que está ahí, no que o vento pode mover unha folla ou non mover, no que a imaxinación pode ficciónar a folla e o vento e a folla movendo o vento, promesa de felicidade ao fin, pero rota. A que ven entón tanta memoria literaria (como se non houbese historia), cando a metafísica se fundiu e con ela a memoria perdeu a súa casa, o seu alpendre, seu cabaceiro, a súa caseta de can cínico, tráxico ou estóico. Pobres personaxes os das novelas históricas, sempre penso que merecerían outra vida, gostraríame liberalos dos barrotes da memoria e do pasado, situalos na historia e facelos presentes!

  4. Levita

    Afortunadamente semella que o motivo da memoria vai esgotado por un tempo. A memoria obtura a vida, non deixa vivir, e vivir é o que fan as personaxes nas novelas, ou as voces na poesía, zugarlle a vida a quen se mete nelas e vivir a seu través unha nova vida capaz de enunciarse só na continxencia do receptor, que a fai acto, lectura, pensamento e se quere acción, nese preciso momento, nese preciso instante, que está ahí, no que o vento pode mover unha folla ou non mover, no que a imaxinación pode ficciónar a folla e o vento e a folla movendo o vento, promesa de felicidade ao fin, pero rota. A que ven entón tanta memoria literaria (como se non houbese historia), cando a metafísica se fundiu e con ela a memoria perdeu a súa casa, o seu alpendre, seu cabaceiro, a súa caseta de can cínico, tráxico ou estóico. Pobres personaxes os das novelas históricas, sempre penso que merecerían outra vida, gostraríame liberalos dos barrotes da memoria e do pasado, situalos na historia e facelos presentes!

Comments are closed.