Xosé Luís Martínez Pereiro recibiu o Premio Repsol
Onte acudín á entrega a Xosé Luís Martínez Pereiro do III Premio de narrativa breve Repsol por A verdade como mal menor. Ás 7:15 xa estaba eu na Praza do libro, onde puiden aínda pasarme pola libraría Couceiro e apañar o último libro de Manuel Forcadela antes de sentarme a conversar no italiano próximo con Heidi Kühn-Bode, esa poetisa galega de cabeleira xermánica , ollar creativo e sorriso universal. Chegada a hora fomos recoller a Maite, unha súa agradábel amiga, e os tres entramos no Palacio da Ópera, onde me atopei, como calculaba, co Xavier Alcalá. Representaban esta noite unha obra que ben se podería chamar —antes que “entrega de premio”— algo así como “Príapo laureado”, e nada puido ser máis divertido do que isto! O Palacio da Ópera rezumaba rigor e compostura, a seriedade era por toda a parte, e un batallón de azafatos e azafatas movían mesas e repoñían atrís coa axilidade dos recursos humanos de Roland Garros en pista. Todos nós serios e traxados, perfumadas e entrapadas movíamonos polos corredores e asentos co ton de voz e o xesto de quen sabe presenciará unha función de calidade. E a verdade é que non me defraudou.
Adubados polas palabras dunha presentadora que falaba galego coa prosodia do esperanto, interviu en primeiro D. Ángel Crespo, director da refinaría, coa lectura dun texto en galego que excedía moito as súas competencias lingüísticas aínda que respondía á súa mellor intención; despois o editor D. Victor Freixanes que, como cabía esperar en quen o coñece, ergueulle a omoplata ao evento, mesmo provocando risos e abertas simpatías; a continuación falou Dna. María Sol López, secretaria xeral de política lingüística, quen se manifestou moi satisfeita porque viña de defender en Madrid un evento de máxima proxección cultural galega en que ela mesma e outro galego se manifestaron en castelán encanto o seu homólogo madrileno dedicira facelo en galego. Sen dúbida unha conquista. Todos, iso si, moi sastifeitos polo universal interese de Repsol en preservar a riqueza cultural alí onde fai negocio.
Pois ben, neste contexto palacego e solemne, ao calor das altas finanzas petrolíferas (as que gobernan sobre todas os designios planetarios), Xosé Luís Martínez Pereiro saíu humildemente para recoller un premio por unha obra que presentaron como desenfadada mais que na realidade nos fai gozar cun insospeitado espírito irreverente, escatolóxico, anticlerical, sodomita e, agora sospeito, capaz da cropofaxia ou a zoofilia. Son comentarios arriscados, recoñezo, porque non lin o libro aínda, só falo polos cheiros e falos que vin aparecer entre as páxinas, tesos e floridos a xiringar verdades inmarcesíbeis como a Vía Láctea. E digo isto coa máxima ilusión, porque no contexto descrito acima non podía eu supoñer que me ían regalar unha obra que dignamente podería ser homenaxe a Sade. Citando a Octavio Paz, o autor lembra: “Nin o carallo nin o cu teñen sentido do humor”.
Haberá quen, nesta altura, dubide das miñas palabras. Non debe, pois estou a falar completamente a serio. Aínda sendo consciente de que entre os presentes alguén defenderá que non observou nada ousado. Vou ler este libro coa ilusión de quen observa unha posibilidade real de modernidade na nosa literatura, pois intúo no seu autor unha actitude positiva como poucas, caracterizada pola erudición e unha creatividade desinhibida e cabalmente libertaria. Unha sorte de harmonía anarquista en literatura que foi premiada con 9.000 euros polo grande capital.
Unha estraña nota no Palacio da Ópera
Despois das palabras do premiado, breves e literarias no antedito sentido burlesco do libro, a dignidade palatina dictou a pertinencia dun concerto de cámara que interpretou, entre outras, tres pezas do irmán do premiado, Paulino Pereiro. Pasamos entón ás mesas de colación en que petiscos refinados e viños moi tragábeis nos agardaban. Saudamos amigos e amigas escritores, editores, directivas da AELG, etc… e, no percurso das manobras propias da inxesta, Heidi, persoa a quen probabelmente o fantasma do inverósímil resulta unha presenza familiar, inclinouse para apañar do chan unha estraña nota plastificada (ver foto): “Estou delgado. Seino. Aforre, polo tanto, comentarios impertinentes. E un pequeno consello: se non pode mellorar o silencio, fique calado”. A quen pertencía aquela nota? Con que motivo, a partir de que estrañas necesidades fora impresa? Como se atopaba nun ambiente en que todos nos dedicábamos a mastigar e engolir con fruición delicadas alfaias gastronómicas? Será que o “delgado” da nota enmagreceu até ficar difuminado na penumbra? Será que non superou a proba de vernos alí devorando canapés e espetadas quentiñas de carne arxentina (?) refrixerados con saborosos viños brancos e tintos, e marchou á carreira incapaz de harmonizarse con membros destacados do sistema literario?
Sexa como for, para min a noite resultou do máis proveitosa. Boa conversa entre amigos e inmellorábeis expectativas cun libro mercado e outro anunciado como revoltario. A ver vamos como nos vai finalmente a dixestión.
Alfredo Ferreiro
67 thoughts on “Xosé Luís Martínez Pereiro recibiu o Premio Repsol”
Comments are closed.
Reconheço que não costumo assistir a atos tão na cimeira. Por isso apenas li a crónica do Alfredo e mais não digo. Parabéns ao cronista e sobretudo ao premiado! Desfrutem, que a vida não é longa!
Reconheço que não costumo assistir a atos tão na cimeira. Por isso apenas li a crónica do Alfredo e mais não digo. Parabéns ao cronista e sobretudo ao premiado! Desfrutem, que a vida não é longa!
Reconheço que não costumo assistir a atos tão na cimeira. Por isso apenas li a crónica do Alfredo e mais não digo. Parabéns ao cronista e sobretudo ao premiado! Desfrutem, que a vida não é longa!
Reconheço que não costumo assistir a atos tão na cimeira. Por isso apenas li a crónica do Alfredo e mais não digo. Parabéns ao cronista e sobretudo ao premiado! Desfrutem, que a vida não é longa!
[…] segundo ano temos a honra de desexar o mellor aos lectores d’ O levantador de minas cunha colaxe de Xosé Luís Martínez Pereiro. Un sorriso, por favor, que o mal humor dá mau cheiro! chúzame – This entry was posted in […]
Fique tranquilo, Salva. Este é un espazo para falar.
Fique tranquilo, Salva. Este é un espazo para falar.
Fique tranquilo, Salva. Este é un espazo para falar.
Fique tranquilo, Salva. Este é un espazo para falar.
Non, aplícome a min aquilo de Castelao no conto da condesiña que morrera dunha enchenta de cereixas: “hai homes que non saben calar”.
Non, aplícome a min aquilo de Castelao no conto da condesiña que morrera dunha enchenta de cereixas: “hai homes que non saben calar”.
Non, aplícome a min aquilo de Castelao no conto da condesiña que morrera dunha enchenta de cereixas: “hai homes que non saben calar”.
Non, aplícome a min aquilo de Castelao no conto da condesiña que morrera dunha enchenta de cereixas: “hai homes que non saben calar”.
Non o dicía con mágoa, Salva. Os xogos duran o que duran. O caso é non facerse dano e pasalo ben. Creo que con frecuencia nos falta aquilo que tanto mellora os índices de saúde intelectual individual e colectiva: o sentido do humor.
Por iso, aínda antes de poder ler a obra, saudaba con tanta alegría o libro de Xosé Luís.
Non o dicía con mágoa, Salva. Os xogos duran o que duran. O caso é non facerse dano e pasalo ben. Creo que con frecuencia nos falta aquilo que tanto mellora os índices de saúde intelectual individual e colectiva: o sentido do humor.
Por iso, aínda antes de poder ler a obra, saudaba con tanta alegría o libro de Xosé Luís.
Non o dicía con mágoa, Salva. Os xogos duran o que duran. O caso é non facerse dano e pasalo ben. Creo que con frecuencia nos falta aquilo que tanto mellora os índices de saúde intelectual individual e colectiva: o sentido do humor.
Por iso, aínda antes de poder ler a obra, saudaba con tanta alegría o libro de Xosé Luís.
Non o dicía con mágoa, Salva. Os xogos duran o que duran. O caso é non facerse dano e pasalo ben. Creo que con frecuencia nos falta aquilo que tanto mellora os índices de saúde intelectual individual e colectiva: o sentido do humor.
Por iso, aínda antes de poder ler a obra, saudaba con tanta alegría o libro de Xosé Luís.
Ainda que Pancho é delgado (aquí non cabe discusión, é un home que vivindo em Ombre ten sombra de milagre), penso que ainda gostando das cousas teatrais e dos seus efectos, non o vexo plastificando notas, véxoo máis na contemplación dos ventos laiados.
Ainda que Pancho é delgado (aquí non cabe discusión, é un home que vivindo em Ombre ten sombra de milagre), penso que ainda gostando das cousas teatrais e dos seus efectos, non o vexo plastificando notas, véxoo máis na contemplación dos ventos laiados.
Ainda que Pancho é delgado (aquí non cabe discusión, é un home que vivindo em Ombre ten sombra de milagre), penso que ainda gostando das cousas teatrais e dos seus efectos, non o vexo plastificando notas, véxoo máis na contemplación dos ventos laiados.
Ainda que Pancho é delgado (aquí non cabe discusión, é un home que vivindo em Ombre ten sombra de milagre), penso que ainda gostando das cousas teatrais e dos seus efectos, non o vexo plastificando notas, véxoo máis na contemplación dos ventos laiados.
Síntoo se estropeei o xogo. Pensei que de verdade o querían investigar … Ai, a miña parvoíce!
Síntoo se estropeei o xogo. Pensei que de verdade o querían investigar … Ai, a miña parvoíce!
Síntoo se estropeei o xogo. Pensei que de verdade o querían investigar … Ai, a miña parvoíce!
Síntoo se estropeei o xogo. Pensei que de verdade o querían investigar … Ai, a miña parvoíce!
o da nota é boísimo
o da nota é boísimo
o da nota é boísimo
o da nota é boísimo
Vaia, Salva, semella que desvelou o misterio. Vostede parece que por amigo coñece o feito.
Quero pensar que a vontade do autor foi imprimir un bocado de sentido do humor na falta de amabilidade da xente, e a ese bon humor gustábamos de sumarnos.
Vaia, Salva, semella que desvelou o misterio. Vostede parece que por amigo coñece o feito.
Quero pensar que a vontade do autor foi imprimir un bocado de sentido do humor na falta de amabilidade da xente, e a ese bon humor gustábamos de sumarnos.
Vaia, Salva, semella que desvelou o misterio. Vostede parece que por amigo coñece o feito.
Quero pensar que a vontade do autor foi imprimir un bocado de sentido do humor na falta de amabilidade da xente, e a ese bon humor gustábamos de sumarnos.
Vaia, Salva, semella que desvelou o misterio. Vostede parece que por amigo coñece o feito.
Quero pensar que a vontade do autor foi imprimir un bocado de sentido do humor na falta de amabilidade da xente, e a ese bon humor gustábamos de sumarnos.
Pois eu dígolles de quen é porque o sei fixo. Farto de que lle digan que está delgado, un home que foi sempre así e quizais cos anos se lle acentuou iso que moitos e moitas desexamos, imprimiu o tal papel. Valaí vai: Francisco Pillado Mayor, Pancho para os amigos, que somos moitos.
Pois eu dígolles de quen é porque o sei fixo. Farto de que lle digan que está delgado, un home que foi sempre así e quizais cos anos se lle acentuou iso que moitos e moitas desexamos, imprimiu o tal papel. Valaí vai: Francisco Pillado Mayor, Pancho para os amigos, que somos moitos.
Pois eu dígolles de quen é porque o sei fixo. Farto de que lle digan que está delgado, un home que foi sempre así e quizais cos anos se lle acentuou iso que moitos e moitas desexamos, imprimiu o tal papel. Valaí vai: Francisco Pillado Mayor, Pancho para os amigos, que somos moitos.
Pois eu dígolles de quen é porque o sei fixo. Farto de que lle digan que está delgado, un home que foi sempre así e quizais cos anos se lle acentuou iso que moitos e moitas desexamos, imprimiu o tal papel. Valaí vai: Francisco Pillado Mayor, Pancho para os amigos, que somos moitos.
A min o que me intriga é que a nota está plastificada. É evidente que tal acción advirte da intención de que a mesma vai ser utilizada unha e outra vez. O plástico impide que se deteriore.
O seu autor non será un deses que aproveita o rebumbio dos actos con manduca para afear a conduta relaxada? Ignora que para a maioría dos presentes -tal e como dicía Maimónides- o libro é o alimento esencial? Ao meu entender a xente alí congregada ia polo exemplar que repartían á saída.
A min o que me intriga é que a nota está plastificada. É evidente que tal acción advirte da intención de que a mesma vai ser utilizada unha e outra vez. O plástico impide que se deteriore.
O seu autor non será un deses que aproveita o rebumbio dos actos con manduca para afear a conduta relaxada? Ignora que para a maioría dos presentes -tal e como dicía Maimónides- o libro é o alimento esencial? Ao meu entender a xente alí congregada ia polo exemplar que repartían á saída.
A min o que me intriga é que a nota está plastificada. É evidente que tal acción advirte da intención de que a mesma vai ser utilizada unha e outra vez. O plástico impide que se deteriore.
O seu autor non será un deses que aproveita o rebumbio dos actos con manduca para afear a conduta relaxada? Ignora que para a maioría dos presentes -tal e como dicía Maimónides- o libro é o alimento esencial? Ao meu entender a xente alí congregada ia polo exemplar que repartían á saída.
A min o que me intriga é que a nota está plastificada. É evidente que tal acción advirte da intención de que a mesma vai ser utilizada unha e outra vez. O plástico impide que se deteriore.
O seu autor non será un deses que aproveita o rebumbio dos actos con manduca para afear a conduta relaxada? Ignora que para a maioría dos presentes -tal e como dicía Maimónides- o libro é o alimento esencial? Ao meu entender a xente alí congregada ia polo exemplar que repartían á saída.
Esa precisión é pertinente, Insurrecto. E, concordo, algo contraditoria: é a nota de alguén que escribiu en castelán e traduciu despois? Alguén que se engana a escribir “pequeno” e ao tempo usa o verbo “ficar”? Requintamento léxico e erro básico de castelanfalante non cadran demasiado ben.
Esa precisión é pertinente, Insurrecto. E, concordo, algo contraditoria: é a nota de alguén que escribiu en castelán e traduciu despois? Alguén que se engana a escribir “pequeno” e ao tempo usa o verbo “ficar”? Requintamento léxico e erro básico de castelanfalante non cadran demasiado ben.
Esa precisión é pertinente, Insurrecto. E, concordo, algo contraditoria: é a nota de alguén que escribiu en castelán e traduciu despois? Alguén que se engana a escribir “pequeno” e ao tempo usa o verbo “ficar”? Requintamento léxico e erro básico de castelanfalante non cadran demasiado ben.
Esa precisión é pertinente, Insurrecto. E, concordo, algo contraditoria: é a nota de alguén que escribiu en castelán e traduciu despois? Alguén que se engana a escribir “pequeno” e ao tempo usa o verbo “ficar”? Requintamento léxico e erro básico de castelanfalante non cadran demasiado ben.
Tiña intención de ficar calado, o silencio é importante pero me viñeron ao maxín as palabras de Terencio “homo sum, humani nihil a me alienum puto” e como ler é comparar… anotarei que notei na nota do HOME DELGADO (nótese a cacofonía e a intriga de literatura policial) que hai unha “ñ” que desnorta, penso que a letra ten idea de despistar, está posta para que pensemos que o seu autor non é galego falante, que anda contaminado e indeterminado. Pode que simplesmente se trate dun erro involuntario.
Tiña intención de ficar calado, o silencio é importante pero me viñeron ao maxín as palabras de Terencio “homo sum, humani nihil a me alienum puto” e como ler é comparar… anotarei que notei na nota do HOME DELGADO (nótese a cacofonía e a intriga de literatura policial) que hai unha “ñ” que desnorta, penso que a letra ten idea de despistar, está posta para que pensemos que o seu autor non é galego falante, que anda contaminado e indeterminado. Pode que simplesmente se trate dun erro involuntario.
Tiña intención de ficar calado, o silencio é importante pero me viñeron ao maxín as palabras de Terencio “homo sum, humani nihil a me alienum puto” e como ler é comparar… anotarei que notei na nota do HOME DELGADO (nótese a cacofonía e a intriga de literatura policial) que hai unha “ñ” que desnorta, penso que a letra ten idea de despistar, está posta para que pensemos que o seu autor non é galego falante, que anda contaminado e indeterminado. Pode que simplesmente se trate dun erro involuntario.
Tiña intención de ficar calado, o silencio é importante pero me viñeron ao maxín as palabras de Terencio “homo sum, humani nihil a me alienum puto” e como ler é comparar… anotarei que notei na nota do HOME DELGADO (nótese a cacofonía e a intriga de literatura policial) que hai unha “ñ” que desnorta, penso que a letra ten idea de despistar, está posta para que pensemos que o seu autor non é galego falante, que anda contaminado e indeterminado. Pode que simplesmente se trate dun erro involuntario.
Temo Heidi, que non podemos aclarar con datos obxectivos o misterio que se nos presentou. Sou os designios do Azar, ese deus dos ateus máis caprichoso que ningún outro do panteón.
Parabéns por filme sobre os percebeiros para a ARTE. Sería unha honra que nos mantiveses informados do desenvolvemento dese proxecto.
François: non teño gravacións, só as palabras de Heidi e a miña. E a palabra é, ti xa sabes, o máis serio deste blogue. Por iso a acompañamos con sentido do humor sempre que podemos.
Unha novela por entregas? Se cadra era un proxecto que colectivamente se podía encetar.
Temo Heidi, que non podemos aclarar con datos obxectivos o misterio que se nos presentou. Sou os designios do Azar, ese deus dos ateus máis caprichoso que ningún outro do panteón.
Parabéns por filme sobre os percebeiros para a ARTE. Sería unha honra que nos mantiveses informados do desenvolvemento dese proxecto.
François: non teño gravacións, só as palabras de Heidi e a miña. E a palabra é, ti xa sabes, o máis serio deste blogue. Por iso a acompañamos con sentido do humor sempre que podemos.
Unha novela por entregas? Se cadra era un proxecto que colectivamente se podía encetar.
Temo Heidi, que non podemos aclarar con datos obxectivos o misterio que se nos presentou. Sou os designios do Azar, ese deus dos ateus máis caprichoso que ningún outro do panteón.
Parabéns por filme sobre os percebeiros para a ARTE. Sería unha honra que nos mantiveses informados do desenvolvemento dese proxecto.
François: non teño gravacións, só as palabras de Heidi e a miña. E a palabra é, ti xa sabes, o máis serio deste blogue. Por iso a acompañamos con sentido do humor sempre que podemos.
Unha novela por entregas? Se cadra era un proxecto que colectivamente se podía encetar.
Temo Heidi, que non podemos aclarar con datos obxectivos o misterio que se nos presentou. Sou os designios do Azar, ese deus dos ateus máis caprichoso que ningún outro do panteón.
Parabéns por filme sobre os percebeiros para a ARTE. Sería unha honra que nos mantiveses informados do desenvolvemento dese proxecto.
François: non teño gravacións, só as palabras de Heidi e a miña. E a palabra é, ti xa sabes, o máis serio deste blogue. Por iso a acompañamos con sentido do humor sempre que podemos.
Unha novela por entregas? Se cadra era un proxecto que colectivamente se podía encetar.
Moi misterioso, os meus benqueridos coetáneos (aínda que eu sempre son a máis vetusta dos mesmos, sempre a mesma tinta confusa, carallo, pois até Alcalá, tan concreto el, o aclamado e admirado fumador de rípio ou pipio, nunca sei como é!… é moito máis novo ca min, dous anos ao completo!)si, o asunto referido é altamente dúbio e suspeito (Isaac Alonso Estravís, no seu dicionario). Xa vos falarei de Isaac, toleo por el (se non é xa amor moi quente e totalmente insensato!). Por certo, non me refiro con RÍPIO ao escacho ou peixe escorpnídeo, ou sexa TRIGLA CUCULUS, faltaría máis!
Tentarei non meter ambasasgambas, pois non só é misterioso e incognito o asunto plastificado, senón até ben escuro segundo o meu magro e frívolo parecer ! Agora e sempre – despois de rodar silandeiramente o sábado coa miña amiga Anuschka Seifert e o seu equipo unhas escenas de dous galegos moi especiais e especializados nalgo, falando nunha mesa engulindo percebes, no restaurante do AQUARIUM FINISTERRAE… falando tamén co tixoleiro marabilloso TEO… moi sabio… riquiño… coa ollada de grego exquisito… ai meu Deus! …aínda hai homes… pois agora e sempre ben sei e sospeitei dende o mesmo tremendo intre que tiven o privilexio de poder contemplar a tarxeta plastificada no chan do Palacio de Ópera… que todo iso da tarxeta plastificada ten relación – como non? – coa benamada xentiña da ADMINISTRACIÓN DA REPÚBLICA LIBRE DAS ELFAS E GNOMOS SILVESTRES… Mein Gott, mein Gott! Que non diría a vaca Alicia Robustiana do País das Marabillas. Mon dieu, c´est moi!
Por certo, o filme de Anuschka sobre os percebeiros e as súas presas é para ARTE (alemán/francés), respetábel e moi glorioso, namentres eu, alemá de obvia agrafia mental, por escrituras levianas e inconstantes coma a presente, atopeime expulsada da miña columna en A NOSA TERRA, claro, non era miña, Jesus im Himmel! A miña terra que non é miña! … xa me dirán que quere dicir, eu só son alemá e de tan pouco cráneo o cal, para máis inri, mor e confusión acclive é cadrado.
Viva a República!
Heidi von Hagen
Postscriptum Non sei nada.
Moi misterioso, os meus benqueridos coetáneos (aínda que eu sempre son a máis vetusta dos mesmos, sempre a mesma tinta confusa, carallo, pois até Alcalá, tan concreto el, o aclamado e admirado fumador de rípio ou pipio, nunca sei como é!… é moito máis novo ca min, dous anos ao completo!)si, o asunto referido é altamente dúbio e suspeito (Isaac Alonso Estravís, no seu dicionario). Xa vos falarei de Isaac, toleo por el (se non é xa amor moi quente e totalmente insensato!). Por certo, non me refiro con RÍPIO ao escacho ou peixe escorpnídeo, ou sexa TRIGLA CUCULUS, faltaría máis!
Tentarei non meter ambasasgambas, pois non só é misterioso e incognito o asunto plastificado, senón até ben escuro segundo o meu magro e frívolo parecer ! Agora e sempre – despois de rodar silandeiramente o sábado coa miña amiga Anuschka Seifert e o seu equipo unhas escenas de dous galegos moi especiais e especializados nalgo, falando nunha mesa engulindo percebes, no restaurante do AQUARIUM FINISTERRAE… falando tamén co tixoleiro marabilloso TEO… moi sabio… riquiño… coa ollada de grego exquisito… ai meu Deus! …aínda hai homes… pois agora e sempre ben sei e sospeitei dende o mesmo tremendo intre que tiven o privilexio de poder contemplar a tarxeta plastificada no chan do Palacio de Ópera… que todo iso da tarxeta plastificada ten relación – como non? – coa benamada xentiña da ADMINISTRACIÓN DA REPÚBLICA LIBRE DAS ELFAS E GNOMOS SILVESTRES… Mein Gott, mein Gott! Que non diría a vaca Alicia Robustiana do País das Marabillas. Mon dieu, c´est moi!
Por certo, o filme de Anuschka sobre os percebeiros e as súas presas é para ARTE (alemán/francés), respetábel e moi glorioso, namentres eu, alemá de obvia agrafia mental, por escrituras levianas e inconstantes coma a presente, atopeime expulsada da miña columna en A NOSA TERRA, claro, non era miña, Jesus im Himmel! A miña terra que non é miña! … xa me dirán que quere dicir, eu só son alemá e de tan pouco cráneo o cal, para máis inri, mor e confusión acclive é cadrado.
Viva a República!
Heidi von Hagen
Postscriptum Non sei nada.
Moi misterioso, os meus benqueridos coetáneos (aínda que eu sempre son a máis vetusta dos mesmos, sempre a mesma tinta confusa, carallo, pois até Alcalá, tan concreto el, o aclamado e admirado fumador de rípio ou pipio, nunca sei como é!… é moito máis novo ca min, dous anos ao completo!)si, o asunto referido é altamente dúbio e suspeito (Isaac Alonso Estravís, no seu dicionario). Xa vos falarei de Isaac, toleo por el (se non é xa amor moi quente e totalmente insensato!). Por certo, non me refiro con RÍPIO ao escacho ou peixe escorpnídeo, ou sexa TRIGLA CUCULUS, faltaría máis!
Tentarei non meter ambasasgambas, pois non só é misterioso e incognito o asunto plastificado, senón até ben escuro segundo o meu magro e frívolo parecer ! Agora e sempre – despois de rodar silandeiramente o sábado coa miña amiga Anuschka Seifert e o seu equipo unhas escenas de dous galegos moi especiais e especializados nalgo, falando nunha mesa engulindo percebes, no restaurante do AQUARIUM FINISTERRAE… falando tamén co tixoleiro marabilloso TEO… moi sabio… riquiño… coa ollada de grego exquisito… ai meu Deus! …aínda hai homes… pois agora e sempre ben sei e sospeitei dende o mesmo tremendo intre que tiven o privilexio de poder contemplar a tarxeta plastificada no chan do Palacio de Ópera… que todo iso da tarxeta plastificada ten relación – como non? – coa benamada xentiña da ADMINISTRACIÓN DA REPÚBLICA LIBRE DAS ELFAS E GNOMOS SILVESTRES… Mein Gott, mein Gott! Que non diría a vaca Alicia Robustiana do País das Marabillas. Mon dieu, c´est moi!
Por certo, o filme de Anuschka sobre os percebeiros e as súas presas é para ARTE (alemán/francés), respetábel e moi glorioso, namentres eu, alemá de obvia agrafia mental, por escrituras levianas e inconstantes coma a presente, atopeime expulsada da miña columna en A NOSA TERRA, claro, non era miña, Jesus im Himmel! A miña terra que non é miña! … xa me dirán que quere dicir, eu só son alemá e de tan pouco cráneo o cal, para máis inri, mor e confusión acclive é cadrado.
Viva a República!
Heidi von Hagen
Postscriptum Non sei nada.
Moi misterioso, os meus benqueridos coetáneos (aínda que eu sempre son a máis vetusta dos mesmos, sempre a mesma tinta confusa, carallo, pois até Alcalá, tan concreto el, o aclamado e admirado fumador de rípio ou pipio, nunca sei como é!… é moito máis novo ca min, dous anos ao completo!)si, o asunto referido é altamente dúbio e suspeito (Isaac Alonso Estravís, no seu dicionario). Xa vos falarei de Isaac, toleo por el (se non é xa amor moi quente e totalmente insensato!). Por certo, non me refiro con RÍPIO ao escacho ou peixe escorpnídeo, ou sexa TRIGLA CUCULUS, faltaría máis!
Tentarei non meter ambasasgambas, pois non só é misterioso e incognito o asunto plastificado, senón até ben escuro segundo o meu magro e frívolo parecer ! Agora e sempre – despois de rodar silandeiramente o sábado coa miña amiga Anuschka Seifert e o seu equipo unhas escenas de dous galegos moi especiais e especializados nalgo, falando nunha mesa engulindo percebes, no restaurante do AQUARIUM FINISTERRAE… falando tamén co tixoleiro marabilloso TEO… moi sabio… riquiño… coa ollada de grego exquisito… ai meu Deus! …aínda hai homes… pois agora e sempre ben sei e sospeitei dende o mesmo tremendo intre que tiven o privilexio de poder contemplar a tarxeta plastificada no chan do Palacio de Ópera… que todo iso da tarxeta plastificada ten relación – como non? – coa benamada xentiña da ADMINISTRACIÓN DA REPÚBLICA LIBRE DAS ELFAS E GNOMOS SILVESTRES… Mein Gott, mein Gott! Que non diría a vaca Alicia Robustiana do País das Marabillas. Mon dieu, c´est moi!
Por certo, o filme de Anuschka sobre os percebeiros e as súas presas é para ARTE (alemán/francés), respetábel e moi glorioso, namentres eu, alemá de obvia agrafia mental, por escrituras levianas e inconstantes coma a presente, atopeime expulsada da miña columna en A NOSA TERRA, claro, non era miña, Jesus im Himmel! A miña terra que non é miña! … xa me dirán que quere dicir, eu só son alemá e de tan pouco cráneo o cal, para máis inri, mor e confusión acclive é cadrado.
Viva a República!
Heidi von Hagen
Postscriptum Non sei nada.
Hai forzas ocultas que che animan a voltar á novela por entregas, no espazo da blogosfera? Ten sentido, cando os xornais impresos só falan de balonpé ou publican cotilleos politico-empresariais localizadísimos (Repite: un periódico, unha Caixa, un periódico/unha Caixa, etc.). Para unha parodia moi literaria dalgún relato de misterio non me parece mal comezo, amigo Alfredo. Ou ben terás que demostrar que fuches testemuña do atopo de Heidi por casualidade. Iso último, máis difícil, non si?
Hai forzas ocultas que che animan a voltar á novela por entregas, no espazo da blogosfera? Ten sentido, cando os xornais impresos só falan de balonpé ou publican cotilleos politico-empresariais localizadísimos (Repite: un periódico, unha Caixa, un periódico/unha Caixa, etc.). Para unha parodia moi literaria dalgún relato de misterio non me parece mal comezo, amigo Alfredo. Ou ben terás que demostrar que fuches testemuña do atopo de Heidi por casualidade. Iso último, máis difícil, non si?
Hai forzas ocultas que che animan a voltar á novela por entregas, no espazo da blogosfera? Ten sentido, cando os xornais impresos só falan de balonpé ou publican cotilleos politico-empresariais localizadísimos (Repite: un periódico, unha Caixa, un periódico/unha Caixa, etc.). Para unha parodia moi literaria dalgún relato de misterio non me parece mal comezo, amigo Alfredo. Ou ben terás que demostrar que fuches testemuña do atopo de Heidi por casualidade. Iso último, máis difícil, non si?
Hai forzas ocultas que che animan a voltar á novela por entregas, no espazo da blogosfera? Ten sentido, cando os xornais impresos só falan de balonpé ou publican cotilleos politico-empresariais localizadísimos (Repite: un periódico, unha Caixa, un periódico/unha Caixa, etc.). Para unha parodia moi literaria dalgún relato de misterio non me parece mal comezo, amigo Alfredo. Ou ben terás que demostrar que fuches testemuña do atopo de Heidi por casualidade. Iso último, máis difícil, non si?
Agora si que me matas: ti e máis outros habitantes da cidade sabedes de quen é esa nota?
Prezados leitores deste blogue, xa non sei que pensar. Está o amigo François promovendo unha viaxe ficcional a partir da anécdota relatada acima? Será algo que iniciou a mesma Heidi e que agora François intuitivamente fai progresar? Todo é factíbel, unha vez que na vida noutras ocasións me teño visto liado en situacións que de fortuítas, para a miña sorpresa, tiñan moi pouco.
Eu só podo asegurar que do asunto só sei o escrito inicialmente. Heidi, que nos podes dicir? François, escachas co riso ou ficas perplexo? E Xosé Luís Martínez Pereiro… saberá algo disto, coñecerá tamén o dono da tarxeta? Pareceralle ben tanta pallasada?
Agora si que me matas: ti e máis outros habitantes da cidade sabedes de quen é esa nota?
Prezados leitores deste blogue, xa non sei que pensar. Está o amigo François promovendo unha viaxe ficcional a partir da anécdota relatada acima? Será algo que iniciou a mesma Heidi e que agora François intuitivamente fai progresar? Todo é factíbel, unha vez que na vida noutras ocasións me teño visto liado en situacións que de fortuítas, para a miña sorpresa, tiñan moi pouco.
Eu só podo asegurar que do asunto só sei o escrito inicialmente. Heidi, que nos podes dicir? François, escachas co riso ou ficas perplexo? E Xosé Luís Martínez Pereiro… saberá algo disto, coñecerá tamén o dono da tarxeta? Pareceralle ben tanta pallasada?
Agora si que me matas: ti e máis outros habitantes da cidade sabedes de quen é esa nota?
Prezados leitores deste blogue, xa non sei que pensar. Está o amigo François promovendo unha viaxe ficcional a partir da anécdota relatada acima? Será algo que iniciou a mesma Heidi e que agora François intuitivamente fai progresar? Todo é factíbel, unha vez que na vida noutras ocasións me teño visto liado en situacións que de fortuítas, para a miña sorpresa, tiñan moi pouco.
Eu só podo asegurar que do asunto só sei o escrito inicialmente. Heidi, que nos podes dicir? François, escachas co riso ou ficas perplexo? E Xosé Luís Martínez Pereiro… saberá algo disto, coñecerá tamén o dono da tarxeta? Pareceralle ben tanta pallasada?
Agora si que me matas: ti e máis outros habitantes da cidade sabedes de quen é esa nota?
Prezados leitores deste blogue, xa non sei que pensar. Está o amigo François promovendo unha viaxe ficcional a partir da anécdota relatada acima? Será algo que iniciou a mesma Heidi e que agora François intuitivamente fai progresar? Todo é factíbel, unha vez que na vida noutras ocasións me teño visto liado en situacións que de fortuítas, para a miña sorpresa, tiñan moi pouco.
Eu só podo asegurar que do asunto só sei o escrito inicialmente. Heidi, que nos podes dicir? François, escachas co riso ou ficas perplexo? E Xosé Luís Martínez Pereiro… saberá algo disto, coñecerá tamén o dono da tarxeta? Pareceralle ben tanta pallasada?
Amigo Alfredo, como outros habitantes desa cidade, sei de quen é a nota plastificada apañada no chan, pero que o diga él se a quere recuperar, polo menos grazas ao teu blog sabe quen a atopou. Noraboa polo comentario sobre aquela festa, gosto de atoparme de novo co teu sentido do humor, e desexoche sinceramente unha boa dixestión. Non quixera cunha polémica cuxos terminos adiviñas estropearcha. Só una cousa: cando nos cansemos das petroleiras (ou cando cansen elas de nos), porque non pedirlles aos fabricantes de armas que nos subvencionen os premios de poesia? Total, Rimbaud en Abisinia…
Amigo Alfredo, como outros habitantes desa cidade, sei de quen é a nota plastificada apañada no chan, pero que o diga él se a quere recuperar, polo menos grazas ao teu blog sabe quen a atopou. Noraboa polo comentario sobre aquela festa, gosto de atoparme de novo co teu sentido do humor, e desexoche sinceramente unha boa dixestión. Non quixera cunha polémica cuxos terminos adiviñas estropearcha. Só una cousa: cando nos cansemos das petroleiras (ou cando cansen elas de nos), porque non pedirlles aos fabricantes de armas que nos subvencionen os premios de poesia? Total, Rimbaud en Abisinia…