• 0034-609-653-176
  • contacto@alfredoferreiro.com
  • Galiza, Espanha, Europa

Sobre a obsesión por publicar (críticas)

Gustave Flaubert: «Todo o mundo pode facer coma min. Traballar coa mesma lentitude e mellor. Basta simplemente con prescindir de determinadas afeccións e privarse duns cantos praceres. Non son virtuoso en absoluto, senon consecuente. E, apesar de ter importantes necesidades (das que non digo palabra), preferiría traballar de vixiante nunha escola a escribir catro liñas por diñeiro. […] Somos obreiros de luxo; mais resulta que ninguén é bastante rico para pagarnos. Se un pretende gañar diñeiro coa pluma, debe dedicarse ao xornalismo, ao folletín o ao teatro. Unha obra de arte non é valorábel, carece de valor comercial, non pode pagarse con cartos. Cando un non se dirixe a unha multitude é xusto que a multitude no lle pague (…) Conclusión: se o artista non ten rentas ten que morrer de fame!» Recomendamos para todos os embravecidos críticos do blogomillo, os que andan soltando as súas verdades literarias como redentores culturais dos novos tempos, lean este artigo publicado en Papel en blanco. Entre os mesmos, os que cren que poden escribir mellor que os nomes inxustamente recoñecidos da nosa literatura, este outro. E rogámoslles utilicen esa enerxía reformadora e xusticeira para prepararse e crear as mellores obras da inmediata posteridade. Que todos vexamos consumado o froito de tan louvábel ambición, e co corazón na man brindemos!

A. F.

31 thoughts on “Sobre a obsesión por publicar (críticas)

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Ah, mire qué bo e que acaído isto que acabo de descubrir polo camiño das Alfaias:

      http://www.joanbrossa.org/biografia/brossa_biografia.htm

      Lea esa anécdota do DNI. Iso é o que eu quero dicir con tanto chachareo.

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Alfredo: se o caso é que no fondo estamos de acordo. A miña única discrepancia está en que un que escribe, pinta, baila, canta ou pretende de algún xeito comunicarse cos outros por medio dalgunha arte, ten que considerarse un artesán, un traballador, un tipo con oficio e non un artista. Esa elevada consideración compételles ós que están do outro lado do proceso comunicativo: estudiosos, lectores, ouvintes, espectadores, etc. E ten un que reservala para aqueles que lle fixeron sentir/entender esa imposible Verdade, esa iluminación que un aspira a provocar en outros cando se pon a traballar. Pero mete medo sentarse con ese obxectivo e con ese adxectivo enriba. Abrazo.

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Respeito o seu dereito a non sentirse artista. Sen deixar de considerar, da miña perspectiva, que o que se dedica a crear obxectos artísticos, ora coa palabra ora co barro ora coas cores, sexa un artista.
      Ou un artesao que elabora obxectos para o deleite espiritual da xente. Mais non un soberbo maior que o que fai zapatos coa intención de que cumpran a súa función no camiño. Non concordo en que o artista sexa máis reprobábel que outro artesao, ou máis inxustificada a súa función por ser intanxíbel. O artista ten que ser tan ambicioso no proprio como outros traballadores no seu. A mística, por outra parte, é terreo próximo inevitábel sempre que existe unha reflexión profunda sobre o humano.
      O superficial é que resulta inimigo do artístico, aínda que resulte útil para a vida cotidiana. O pan ten que ser simplemente pan á hora de alimentarnos, ora, en termos de símbolo artístico, debe representar nunha dada obra algo muito máis profundo, como unha certa ollada sobre a Verdade que doutro modo non saberíamos aproveitar para progredir na interpretación do mundo.

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Respeito o seu dereito a non sentirse artista. Sen deixar de considerar, da miña perspectiva, que o que se dedica a crear obxectos artísticos, ora coa palabra ora co barro ora coas cores, sexa un artista.
      Ou un artesao que elabora obxectos para o deleite espiritual da xente. Mais non un soberbo maior que o que fai zapatos coa intención de que cumpran a súa función no camiño. Non concordo en que o artista sexa máis reprobábel que outro artesao, ou máis inxustificada a súa función por ser intanxíbel. O artista ten que ser tan ambicioso no proprio como outros traballadores no seu. A mística, por outra parte, é terreo próximo inevitábel sempre que existe unha reflexión profunda sobre o humano.
      O superficial é que resulta inimigo do artístico, aínda que resulte útil para a vida cotidiana. O pan ten que ser simplemente pan á hora de alimentarnos, ora, en termos de símbolo artístico, debe representar nunha dada obra algo muito máis profundo, como unha certa ollada sobre a Verdade que doutro modo non saberíamos aproveitar para progredir na interpretación do mundo.

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Vait’ho, son ganas de discutir.

      E, agradecéndolle os presuntos eloxios, eu de artista, nada. E de humildade tampouco porque escribir (mellor dito, publicar) é un acto que leva implicita a soberbia de crer que o que un fai terá interese para (moitos) outros.

      Sobre o que di da arte estou absolutamente de acordo nesa alusión á “claritas”, pero iso é algo que un escritor nunca sabe se vai provocar cando xunta letras con oficio.

      Agora fareille eloxios ó amigo Suso Pensado (un traductor debe ser un poeta que rescribe un libro na súa propia língua) por escoller tan acaídamente a este tema a contraportada da súa tradución de “Os alimentos terrestres” de Andre Gide para Laiovento: os interesados no tema que lean isto vaian a unha libraría, teñan o libro entre as mans e díganme que non é fermoso ou que non leva razón. Supoño que logo levarán o libro para casa…

      Un abrazo e que o 2009 traia ledicia(s).

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Amigo R. R., sexa benvido. Parece que nestes días carregou as baterías e anda con vontade de pór as cousas no seu sitio. Fai ben, e aquí sabe que ten un lugar para facelo.
      Non debemos ter medo a falar de arte e a definir a actitude verdadeiramente artística. É hora de perder os medos e de dar de nós o que mellor temos. Definir o traballo poético como artesanato? Tamén, desde logo, é útil, até porque todas as perspectivas son útiles se ben fundamentadas e respeitosas cos máis. Queremos saber o punto de vista de R. R., así como outros que podar saír a camiñar en sentido oposto. Sen medos, por favor.
      É difícil publicar, si, cando nos apetece. E máis nos apetece publicar o nóso despois de ler a superficialidade do que a outros publican. Outros que son superficiais desde a primeira obra, outros que son novos e outros que son vellos con prestixios inmerecidos. Si, o noso tarda de máis en ser recoñecido cando o dos outros, con menos merecementos, salta ao espazo público. É moita a inxustiza, eu sei, e sobre todo no meu caso, pois teño un talento tan luminoso… creo que demasiado talento para que podan valoralo xuris e críticos vulgares como os que proliferan neste país…
      Ben, a anterior podía ser unha actitude alimentada pola verdade ou pola vaidade. Entendo que as dúas posiblidades son reais, así que isto me obriga a ser máis prudente. Que ao final resulto ser un xenio? Ideal! Mais isto non acontecerá desde unha postura baseada na vaidade e no desrespeito do traballo dos máis. Trato, felizmente, con amigos artistas de grande valor (entre os que conto o seu nome, R. R.) que son exemplos para min do compromiso absoluto coa arte (e a máxima ambición neste sentido) e da humildade persoal. Isto dá como resultado a auténtica dignidade do creador, que o fai pertencer a unha aristocracia do espírito que eu quixera para min. Aristocracia non para gobernar os outros, senón para gobernarse individualmente desde o mellor de cada un, obedecendo únicamente á verdade que levamos dentro e que debiamos permitir iluminase a nosa vida. É este reto de carácter esotérico que, para min, mellor define o ser humano, e que no artista se plasma dalgún xeito na súa obra.

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Amigo R. R., sexa benvido. Parece que nestes días carregou as baterías e anda con vontade de pór as cousas no seu sitio. Fai ben, e aquí sabe que ten un lugar para facelo.
      Non debemos ter medo a falar de arte e a definir a actitude verdadeiramente artística. É hora de perder os medos e de dar de nós o que mellor temos. Definir o traballo poético como artesanato? Tamén, desde logo, é útil, até porque todas as perspectivas son útiles se ben fundamentadas e respeitosas cos máis. Queremos saber o punto de vista de R. R., así como outros que podar saír a camiñar en sentido oposto. Sen medos, por favor.
      É difícil publicar, si, cando nos apetece. E máis nos apetece publicar o nóso despois de ler a superficialidade do que a outros publican. Outros que son superficiais desde a primeira obra, outros que son novos e outros que son vellos con prestixios inmerecidos. Si, o noso tarda de máis en ser recoñecido cando o dos outros, con menos merecementos, salta ao espazo público. É moita a inxustiza, eu sei, e sobre todo no meu caso, pois teño un talento tan luminoso… creo que demasiado talento para que podan valoralo xuris e críticos vulgares como os que proliferan neste país…
      Ben, a anterior podía ser unha actitude alimentada pola verdade ou pola vaidade. Entendo que as dúas posiblidades son reais, así que isto me obriga a ser máis prudente. Que ao final resulto ser un xenio? Ideal! Mais isto non acontecerá desde unha postura baseada na vaidade e no desrespeito do traballo dos máis. Trato, felizmente, con amigos artistas de grande valor (entre os que conto o seu nome, R. R.) que son exemplos para min do compromiso absoluto coa arte (e a máxima ambición neste sentido) e da humildade persoal. Isto dá como resultado a auténtica dignidade do creador, que o fai pertencer a unha aristocracia do espírito que eu quixera para min. Aristocracia non para gobernar os outros, senón para gobernarse individualmente desde o mellor de cada un, obedecendo únicamente á verdade que levamos dentro e que debiamos permitir iluminase a nosa vida. É este reto de carácter esotérico que, para min, mellor define o ser humano, e que no artista se plasma dalgún xeito na súa obra.

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Alá van, primeiro, as miñas variadas racións de chachareo inconexo:

      Se non lembro mal, Flaubert tamén dicía que non se pode escribir ben se un lle debe o aluguer á dona da casa. E suponse que para practicar a súa sistemática “gueulade” a casa debera ser un chisco ampla…

      A min, serei sinceiro, o de falar de “arte” sempre me meteu un pouco de medo porque non sei moi ben por onde anda semellante cousa ata ques e me aparece diante do fuciño e no concepto “artista” é ben doado meterse; non hai máis que ler os xornais ou a moi ilustrativa prensa do corazón. Méteme medo, sobre todo, se a palabra “arte” se mestura co feito de poñerse místico e dignísimo a costa de outros, aínda que entendo perfectamente que quen poida o faga: coñecín aí atrás a un autor andaluz que escribe admirablemente ben que di que el para sobrevivir e escribir ten moitos mozos e pide pasta á familia. Aplaudo a súa valentía para estar en continuo conflito de intereses con entidades bancarias de todo tipo.

      Pero esa descrición do traballo coa que comeza o post coincide bastante ben co que entendemos por artesanato, así que podemos falar do oficio de escribir e a cousa axústase mellor ó que eu defendo. Hai quen fai zapatos, hai quen fai libros… Así que se che pagan por trinta liñas, alá eles e ti fai os mellores zapatos que podas por ese diñeiro. Total, o que escribas probablemente sexa arrastrado polo remuíño “informativo”…

      ¿Difícil publicar? ¡Pero se hoxendía todos somos medios de comunicación! Quen non publica é porque non quere (aquí temos as internetes, claro que si) ou porque fai uns zapatos que non hai dios que leve máis de cinco minutos nos pés (isto é aplicable ós obsesos por ter as cousas en papel e acabar coa selva amazónica).

      Para rematar: que moi ben o post. Disimúlenme o exceso.

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Quanto ao que dizes, Pedro, se che digo a verdade, nem me lembro. Mas obrigado por no-lo lembrar. Ualete!

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Quanto ao que dizes, Pedro, se che digo a verdade, nem me lembro. Mas obrigado por no-lo lembrar. Ualete!

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Cara Acuática:
      Que queres que che diga… Pois hoje não lhe vejo tanta urgência e “necessidade” de publicar em papel. Digo-o desde a minha experiência. Quando fui postanto no PGL os CONTOS NADA EXEMPLARES, nunca pensei que chegariam às 20.000 leituras… ou mais. E não pretendia mais do que exprimir-me com alguma liberdade.
      Agora uma antologia desses contos está entre os livros-e do RECANTO DAS LETRAS, sítio brasileiro de poesia, narrativa, … É certo que por agora são 15 as leituras do livro, mas foram muitas mais as entradas, conto por conto, segundo ía colocando-os.
      Os poemas (só poemas) postados nesse sítio (277, por agora) têm 7201 leituras. E são dos menos lidos.
      Para além, apresentam uma possibilidade quase impossível na edição tradicional em livro e é a de poderem ser comentados: Tenho 144 páginas de comentários, alguns de simples parabéns, mas outros de crítica, quase sempre benigna, o qual anima…
      Enfim…

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Cara Acuática:
      Que queres que che diga… Pois hoje não lhe vejo tanta urgência e “necessidade” de publicar em papel. Digo-o desde a minha experiência. Quando fui postanto no PGL os CONTOS NADA EXEMPLARES, nunca pensei que chegariam às 20.000 leituras… ou mais. E não pretendia mais do que exprimir-me com alguma liberdade.
      Agora uma antologia desses contos está entre os livros-e do RECANTO DAS LETRAS, sítio brasileiro de poesia, narrativa, … É certo que por agora são 15 as leituras do livro, mas foram muitas mais as entradas, conto por conto, segundo ía colocando-os.
      Os poemas (só poemas) postados nesse sítio (277, por agora) têm 7201 leituras. E são dos menos lidos.
      Para além, apresentam uma possibilidade quase impossível na edição tradicional em livro e é a de poderem ser comentados: Tenho 144 páginas de comentários, alguns de simples parabéns, mas outros de crítica, quase sempre benigna, o qual anima…
      Enfim…

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Cara Acuática:
      Que queres que che diga… Pois hoje não lhe vejo tanta urgência e “necessidade” de publicar em papel. Digo-o desde a minha experiência. Quando fui postanto no PGL os CONTOS NADA EXEMPLARES, nunca pensei que chegariam às 20.000 leituras… ou mais. E não pretendia mais do que exprimir-me com alguma liberdade.
      Agora uma antologia desses contos está entre os livros-e do RECANTO DAS LETRAS, sítio brasileiro de poesia, narrativa, … É certo que por agora são 15 as leituras do livro, mas foram muitas mais as entradas, conto por conto, segundo ía colocando-os.
      Os poemas (só poemas) postados nesse sítio (277, por agora) têm 7201 leituras. E são dos menos lidos.
      Para além, apresentam uma possibilidade quase impossível na edição tradicional em livro e é a de poderem ser comentados: Tenho 144 páginas de comentários, alguns de simples parabéns, mas outros de crítica, quase sempre benigna, o qual anima…
      Enfim…

    • Author gravatarAuthor gravatar

      É um prazer interactuar convosco, como sempre. Acho engraçado algo, eu estava presente quando Alfredo Ferreiro escuitou aqueles comentários, e eis que me consta que eles provêm, polo menos parcialmente, de uns outros realizados precisamente por AGIL há vários anos. Na livraria Couceiro, da Corunha, se não lembro mal, AGIL dizia que neste processo de confusão entre nacionalismo e ciência a Galiza estava a ser privada de todo idioma: da língua de Rosalia, na sua versão polida, apurada, que permanece sem ordem, como um rio sem leito, como sangue sem sístole e diástole, e assim mesmo da língua de Cervantes, que por acaso (talvez tirânico) também possuía.

      Dizia-o, com maior fundamento, ele que é um galego que traz também uma experiência natural completa em outro idioma, que viveu numa outra nação aonde só existe uma língua, natural e oficialmente, uma língua com largo cultivo literário e com milhões de utentes e leitores.

      Bem, alguém formula o tema da professionalidade: para mim esse é o ponto. Como o Alfredo, também não tenho nada para pontificar, e tenho claro o que é que eu hei-de fazer, se a Deusa quiger: o melhor que puder da melhor forma que puder, e, desde logo, como escritor, em todas as línguas em que puder, independentemente do juízo das minorias ou das multidões.

      Um abraço.

    • Author gravatarAuthor gravatar

      É um prazer interactuar convosco, como sempre. Acho engraçado algo, eu estava presente quando Alfredo Ferreiro escuitou aqueles comentários, e eis que me consta que eles provêm, polo menos parcialmente, de uns outros realizados precisamente por AGIL há vários anos. Na livraria Couceiro, da Corunha, se não lembro mal, AGIL dizia que neste processo de confusão entre nacionalismo e ciência a Galiza estava a ser privada de todo idioma: da língua de Rosalia, na sua versão polida, apurada, que permanece sem ordem, como um rio sem leito, como sangue sem sístole e diástole, e assim mesmo da língua de Cervantes, que por acaso (talvez tirânico) também possuía.

      Dizia-o, com maior fundamento, ele que é um galego que traz também uma experiência natural completa em outro idioma, que viveu numa outra nação aonde só existe uma língua, natural e oficialmente, uma língua com largo cultivo literário e com milhões de utentes e leitores.

      Bem, alguém formula o tema da professionalidade: para mim esse é o ponto. Como o Alfredo, também não tenho nada para pontificar, e tenho claro o que é que eu hei-de fazer, se a Deusa quiger: o melhor que puder da melhor forma que puder, e, desde logo, como escritor, em todas as línguas em que puder, independentemente do juízo das minorias ou das multidões.

      Um abraço.

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Interesantes artigos.
      Despois de moitos anos creo que si, que ao final todos e todas queremos publicar en papel, si, e que ás veces estamos un pouco cegados por ese desexo… Mais quen decide se estabamos ou non cegos? Se cadra hai que arriscar. Por outro lado, despois de tantos anos, insisto, tamén acabei pensando que algo falta, ademais do tempo, algo falta. E entón chegamos ao debate da profesionalidade, de como aceptala ou de cales son os seus límites…

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Interesantes artigos.
      Despois de moitos anos creo que si, que ao final todos e todas queremos publicar en papel, si, e que ás veces estamos un pouco cegados por ese desexo… Mais quen decide se estabamos ou non cegos? Se cadra hai que arriscar. Por outro lado, despois de tantos anos, insisto, tamén acabei pensando que algo falta, ademais do tempo, algo falta. E entón chegamos ao debate da profesionalidade, de como aceptala ou de cales son os seus límites…

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Interesantes artigos.
      Despois de moitos anos creo que si, que ao final todos e todas queremos publicar en papel, si, e que ás veces estamos un pouco cegados por ese desexo… Mais quen decide se estabamos ou non cegos? Se cadra hai que arriscar. Por outro lado, despois de tantos anos, insisto, tamén acabei pensando que algo falta, ademais do tempo, algo falta. E entón chegamos ao debate da profesionalidade, de como aceptala ou de cales son os seus límites…

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Concordo contigo em que devemos reivindicar o “sentido incomum” de argumentar razoavelmente as opiniões, uma vez que tantas vulgaridades são divulgadas e amplificadas pelos media.
      Lamentavelmente isso nem dá para alimentar a vaidade do argumentador, mas para chorar a pouca altura intelectual de muitas intervenções públicas. São demasiado leves as exigências para figurarmos como agentes culturais, e falo por experiência própria.

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Concordo contigo em que devemos reivindicar o “sentido incomum” de argumentar razoavelmente as opiniões, uma vez que tantas vulgaridades são divulgadas e amplificadas pelos media.
      Lamentavelmente isso nem dá para alimentar a vaidade do argumentador, mas para chorar a pouca altura intelectual de muitas intervenções públicas. São demasiado leves as exigências para figurarmos como agentes culturais, e falo por experiência própria.

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Enquanto correspondes a minha mensagem, acho que não só estás no teu direito (!) a opinar como quiseres e postar essa opinião neste teu sítio ou em qualquer outro, mas sobretudo no “dever” de emitir as opiniões que tenhas por mais razoáveis.
      Faltam opiniões razoadas e razoéveis e sobejam excessivas expressões do “sentido comum”: Cumpre procurarmos, cada um e todos, o sentido próprio do que se passa e do que vamos sendo…

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Enquanto correspondes a minha mensagem, acho que não só estás no teu direito (!) a opinar como quiseres e postar essa opinião neste teu sítio ou em qualquer outro, mas sobretudo no “dever” de emitir as opiniões que tenhas por mais razoáveis.
      Faltam opiniões razoadas e razoéveis e sobejam excessivas expressões do “sentido comum”: Cumpre procurarmos, cada um e todos, o sentido próprio do que se passa e do que vamos sendo…

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Enquanto correspondes a minha mensagem, acho que não só estás no teu direito (!) a opinar como quiseres e postar essa opinião neste teu sítio ou em qualquer outro, mas sobretudo no “dever” de emitir as opiniões que tenhas por mais razoáveis.
      Faltam opiniões razoadas e razoéveis e sobejam excessivas expressões do “sentido comum”: Cumpre procurarmos, cada um e todos, o sentido próprio do que se passa e do que vamos sendo…

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Falo assumindo, obviamente, que a minha perspectiva nem será útil para outrem. Ou nem para mim prórprio, em outras circunstâncias.
      Ora, no tocante às “necessidades” e às “impossições”, por todos sofridas em algum sentido, a coisa também depende dos objectivos das pessoas: estas assumirão umas, aquelas assumirão outras. Isto no caso de as pessoas terem objectivos, e não se perderem nos meios que a estes devem servir.
      Contudo, eu bastante tenho com tentar interpretar o meu, e ninguém pretendo ilustrar com os meus erros. Talvez por isso deveria deixar de opinar tão pessoalmente. Considerarei isto a sério, a partir de agora.
      Quanto ao assunto “publicação” venho de falar esta manhã com um bom amigo poeta de grande talento, quem me argumentava o seguinte: “Quando me perguntarom o que se devia fazer para publicar em Portugal, disse que, como acontece em todo país, uma pessoa deve em primeiro estar certo de que o que tem a dizer é capaz de melhorar o silêncio”. Acho eu que, no que diz respeito da minha escrita, devo trabalhar também nesta linha. Depois virá o como e o onde, o primeiro é o quê tenho a dizer.
      Relativamente à questão da língua, o mesmo amigo pensava até na hipótese de “escrever em espanhol para sair de certas dinâmicas galegas”. Eu entendo isso, que não é politicamente fácil mas que espiritualmente pode ser necessário.

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Falo assumindo, obviamente, que a minha perspectiva nem será útil para outrem. Ou nem para mim prórprio, em outras circunstâncias.
      Ora, no tocante às “necessidades” e às “impossições”, por todos sofridas em algum sentido, a coisa também depende dos objectivos das pessoas: estas assumirão umas, aquelas assumirão outras. Isto no caso de as pessoas terem objectivos, e não se perderem nos meios que a estes devem servir.
      Contudo, eu bastante tenho com tentar interpretar o meu, e ninguém pretendo ilustrar com os meus erros. Talvez por isso deveria deixar de opinar tão pessoalmente. Considerarei isto a sério, a partir de agora.
      Quanto ao assunto “publicação” venho de falar esta manhã com um bom amigo poeta de grande talento, quem me argumentava o seguinte: “Quando me perguntarom o que se devia fazer para publicar em Portugal, disse que, como acontece em todo país, uma pessoa deve em primeiro estar certo de que o que tem a dizer é capaz de melhorar o silêncio”. Acho eu que, no que diz respeito da minha escrita, devo trabalhar também nesta linha. Depois virá o como e o onde, o primeiro é o quê tenho a dizer.
      Relativamente à questão da língua, o mesmo amigo pensava até na hipótese de “escrever em espanhol para sair de certas dinâmicas galegas”. Eu entendo isso, que não é politicamente fácil mas que espiritualmente pode ser necessário.

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Não sei… Não posso opinar. Para além é a primeira vez que escrevo neste sítio.
      A minha opinião e experiência: Apenas na rede posso escrever o que quero e como o quero, embora em sítios equivalentes a este, mas, antes ou depois, “googleáveis”.
      Por outro lado, nem vivo da escrita nem posso aspirar a ser amplamente publicado (é a minha experiência pessoal, assumida).
      Entendo que, por “necessidades” impostas à publicação de textos, haja pessoas, mais ou menos escritoras, que adoptem e adaptem os seus escritos às condições vindas de fora, dos editores. Entendo, mas não compreendo e menos posso compartilhar.
      Menos ainda em situações tão curiosas, estranhas e “laboratoriosas”, como são estas (são várias e divergentes!) em que a Galiza / CAG (que n~so são o mesmo) se acham…

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Não sei… Não posso opinar. Para além é a primeira vez que escrevo neste sítio.
      A minha opinião e experiência: Apenas na rede posso escrever o que quero e como o quero, embora em sítios equivalentes a este, mas, antes ou depois, “googleáveis”.
      Por outro lado, nem vivo da escrita nem posso aspirar a ser amplamente publicado (é a minha experiência pessoal, assumida).
      Entendo que, por “necessidades” impostas à publicação de textos, haja pessoas, mais ou menos escritoras, que adoptem e adaptem os seus escritos às condições vindas de fora, dos editores. Entendo, mas não compreendo e menos posso compartilhar.
      Menos ainda em situações tão curiosas, estranhas e “laboratoriosas”, como são estas (são várias e divergentes!) em que a Galiza / CAG (que n~so são o mesmo) se acham…

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Não sei… Não posso opinar. Para além é a primeira vez que escrevo neste sítio.
      A minha opinião e experiência: Apenas na rede posso escrever o que quero e como o quero, embora em sítios equivalentes a este, mas, antes ou depois, “googleáveis”.
      Por outro lado, nem vivo da escrita nem posso aspirar a ser amplamente publicado (é a minha experiência pessoal, assumida).
      Entendo que, por “necessidades” impostas à publicação de textos, haja pessoas, mais ou menos escritoras, que adoptem e adaptem os seus escritos às condições vindas de fora, dos editores. Entendo, mas não compreendo e menos posso compartilhar.
      Menos ainda em situações tão curiosas, estranhas e “laboratoriosas”, como são estas (são várias e divergentes!) em que a Galiza / CAG (que n~so são o mesmo) se acham…

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Grazas por estar tan atento, Mario.
      Lembro cando eu era ben máis maniqueu, cando chamaba a cobardía polo seu nome e me sentía firmemente comprometido coa única verdade estética e lingüística da realidade perenne da cultura galega. Adoro aqueles días en que non toleraba o socialrealismo en poesía nen a normativa ILG, e que tanto me axudaron despois a valorar o que os máis fan, mesmo desde perspectivas moi diversas.

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Grazas por estar tan atento, Mario.
      Lembro cando eu era ben máis maniqueu, cando chamaba a cobardía polo seu nome e me sentía firmemente comprometido coa única verdade estética e lingüística da realidade perenne da cultura galega. Adoro aqueles días en que non toleraba o socialrealismo en poesía nen a normativa ILG, e que tanto me axudaron despois a valorar o que os máis fan, mesmo desde perspectivas moi diversas.

    • Author gravatarAuthor gravatar

      E despois unha olladiña ás Reglas da Arte de Pierre Bourdieu, que non está ben saltar unha trampa para caer no seguinte cepo (que ademais é ben máis grande).

Comments are closed.