• 0034-609-653-176
  • contacto@alfredoferreiro.com
  • Galiza, Espanha, Europa

O colectivo poético De Amor e Desamor celebra os 25 anos

De Amor e DesamorAo ver esta foto a memoria lévave como se dunha alfombra voadora se tratatase ao final dos anos oitenta, cando eu tiña xa moi clara a miña estraña paixón pola literatura e viña de recibir aulas de Xavier Seoane e Xosé Luís Axeitos no Bacharelato da antiga Universidade Laboral Crucero Baleares, nas aforas da Coruña.

Coñecín tamén algúns outros como Miguel Mato e talvez máis algún nun recital que a (miña) Asociación Xuvenil “Mil e pico” de Carral organizara na época en que o colectivo se desprazaba para esparexer a súa arte. Pouco máis tarde, xa situado na Filoloxía Hispánica do Colexio Universitario da Coruña, aínda pertencente á USC, fun retado para o meu primeiro recital na Coruña. Aceptei, non sen antes ter un encontro inesquecíbel con Pilar Pallarés na súa casa, en que lin os meus primeiros poemas e decidín cais deles irían ao recital coa solidez que entón considerei mínima. Logo algúns deles saíron na revista Luzes de Galiza, e a partir de aí comecei a considerarme un poeta. De Xavier  Seoane gardo, por exemplo, os seus primeiros libros dedicados. Débolles, por tanto, a varios dos integrantes deste colectivo, un certo apadriñamento que sempre lembrarei con ternura.

Na época seguinte sentinme debedor da auténtica vangarda poética, o cal me levou ao surrealismo, ao anarquismo e ao “lusismo postlusista” (así o bautizamos no momento), facto que me fixo concentrarme nas esencias poéticas e ideolóxicas de tal modo que comecei a ver a xeración anterior como  xente que na realidade ficara artisticamente a medio camiño.

Moito tempo xa pasou, mesmo épocas de inmersión absoluta en “Matrix”,  e agora, orgulloso de todos os meus compromisos anteriores porque nacidos dun corazón sincero até onde eu fun capaz, foco as tarefas de hoxe tentando procurar o esencial e desfrutando dos esforzos e logros daqueles que tamén cultivaron o seu talento coa mellor intención para si e a sociedade. Outros considerarán que fiquei a medio camiño, deslumbrado polos reflexos en que a miña ignorancia me ancorou.

A Asociación cultural Alexandre Bóveda da Coruña promete un recital poético os segundos martes de cada mes para celebrar os 25 anos do grupo De Amor e Desamor. Serán os martes ás 20:30, na intimidade do pequeno local da asociación. Miguel Mato adianta que tratarán de pechar o ciclo «cunha gran gala e se temos apoio levaremos estes recitais a outras cidades galegas». Tamén preparan un novo libro con textos destes autores e ilustrado con obras do grupo Atlántica.

Eu desde logo acudirei con gusto ao eventos. O niño que eles construíron serviu, anos máis tarde, para albergar o ovo do que a miña pluma naceu.

Share

10 thoughts on “O colectivo poético De Amor e Desamor celebra os 25 anos

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Fermoso post e fermosa foto: faime gracia esa coincidencia de man esquerda no peto e actitudes de pose. Vaia grupo de magníficos poetas, carallo!

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Fermoso post e fermosa foto: faime gracia esa coincidencia de man esquerda no peto e actitudes de pose. Vaia grupo de magníficos poetas, carallo!

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Fermoso post e fermosa foto: faime gracia esa coincidencia de man esquerda no peto e actitudes de pose. Vaia grupo de magníficos poetas, carallo!

    • […] dentro do ciclo “A palabra na voz de quen a crea”, que conmemora o 25 aniversario do colectivo “De amor e desamor”. A serie de recitais proseguirá ao longo dos próximos meses. A entrada é de balde até completar […]

    • […] dentro do ciclo “A palabra na voz de quen a crea”, que conmemora o 25 aniversario do colectivo “De amor e desamor”. A serie de recitais proseguirá ao longo dos próximos meses. A entrada é de balde até completar […]

    • […] dentro do ciclo “A palabra na voz de quen a crea”, que conmemora o 25 aniversario do colectivo “De amor e desamor”. A serie de recitais proseguirá ao longo dos próximos meses. A entrada é de balde até completar […]

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Excelente e evocador, muito evocador apontamento…

      Efetivamente este coletivo foi referente longo para muitos de nós. Em todos os que (dalgum jeito leitor ou aqueles privilegiados conversador) os tratamos ou frequentamos penso que ficou esse gorentar da imagem e perseguição do estilo que é inconfundível da Escola da Crunha.

      Esse pouso metafórico e dignidade da palavra nas mesmas raizeiras da língua (a um tempo oral e literária) que nos comprometemos a elevar como projeto pleno. Esse algo que por riba de parvadas ortográficas tanto nos diferencia da proposta filologizadora Compostelã e nos faz ler a língua e a história literária desde outras coordenadas atlânticas abertas a mil vias.

      Mas esta gente (quitando Pereiro) deveria ser agora quando em plena maturidade deveram nos surpreender… Eu muito gostaria que destes atos eles tiraram essa sensação de gratitude e reconhecimento que muitos de nós lhes temos e mesmo que ao calor dos aplausos e os sorrisos xurdiram de novo algumas dessas vozes quase esmorecidas.

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Excelente e evocador, muito evocador apontamento…

      Efetivamente este coletivo foi referente longo para muitos de nós. Em todos os que (dalgum jeito leitor ou aqueles privilegiados conversador) os tratamos ou frequentamos penso que ficou esse gorentar da imagem e perseguição do estilo que é inconfundível da Escola da Crunha.

      Esse pouso metafórico e dignidade da palavra nas mesmas raizeiras da língua (a um tempo oral e literária) que nos comprometemos a elevar como projeto pleno. Esse algo que por riba de parvadas ortográficas tanto nos diferencia da proposta filologizadora Compostelã e nos faz ler a língua e a história literária desde outras coordenadas atlânticas abertas a mil vias.

      Mas esta gente (quitando Pereiro) deveria ser agora quando em plena maturidade deveram nos surpreender… Eu muito gostaria que destes atos eles tiraram essa sensação de gratitude e reconhecimento que muitos de nós lhes temos e mesmo que ao calor dos aplausos e os sorrisos xurdiram de novo algumas dessas vozes quase esmorecidas.

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Concordo com o dito por Alfredo. Independentemente das cercanias ou distâncias estético-literárias, e de outros tipos, acho que todos eles trabalharam de diferente maneira a palavra poética a como se fizera previamente, o qual merece uma certa gratidão por terem iniciado caminhos -logo prosseguidos ou aprofundados (ou não)- que ampliaram perspectivas para os que viemos detrás. Pessoalmente tem sido Miguel Mato, como professor de literatura em bacharelato, quem primeiro soube descobrir-me a interrelação entre vida e arte com as suas maravilhosas aulas onde tudo podia acontecer, e a quem agradeço, publicamente, a amizade que mantemos desde então, com independência de termos caminhado por diferentes vias no que tem a ver com a literatura.

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Concordo com o dito por Alfredo. Independentemente das cercanias ou distâncias estético-literárias, e de outros tipos, acho que todos eles trabalharam de diferente maneira a palavra poética a como se fizera previamente, o qual merece uma certa gratidão por terem iniciado caminhos -logo prosseguidos ou aprofundados (ou não)- que ampliaram perspectivas para os que viemos detrás. Pessoalmente tem sido Miguel Mato, como professor de literatura em bacharelato, quem primeiro soube descobrir-me a interrelação entre vida e arte com as suas maravilhosas aulas onde tudo podia acontecer, e a quem agradeço, publicamente, a amizade que mantemos desde então, com independência de termos caminhado por diferentes vias no que tem a ver com a literatura.

Comments are closed.