• 0034-609-653-176
  • contacto@alfredoferreiro.com
  • Galiza, Espanha, Europa

Premios AELG 2009

O sábado pasado acudimos á Cea das Letras da AELG en Compostela, onde se entregaron os premios concedidos pola Asociación de Escritores a conta dos votos maioritarios dos propios socios, que escollemos cada ano as obras que máis merecen ser resaltadas dentro das publicadas no ano anterior. O sistema de votación deste ano, cun procedemento simple e en liña, facilitou moito máis a participación na elección.

Na literatura infantil e xuvenil gañou Xabier P. DoCampo, un amigo que o ano pasado apostou por un libro de xénero híbrido entre o narrativo e o poético, en paralelo ás ilustracións de Xosé Cobas, entre o figurativo e o abstracto, entre o realista das notas de campo do viaxeiro e a experiencia onírica de toda verdadeira inspiración.

Na poesía o escritor Xulio L. Valcárcel apañou o premio por unha obra en que os corpos se dilúen na líquida melancolía que pinga de todo aquilo que foi vivido, de todo aquilo sobre o que navegamos no presente até que atinximos unha terra futura que inevitabelmente se ha de perder entre os nosos dedos, licuada e gardada para sempre na garrafa da memoria.

No novo apartado de premio ao blogue literario, para o que este mesmo estaba nominado, gañou o de Marcos Valcárcel, un home de dilatado compromiso coa cultura e incontestábel mérito na web. Un home a quen foi un pracer saudar por primeira vez en persoa, e por quen manifesto publicamente a miña admiración.

Canto ao Premio de Escritora Galega Universal, só podemos dicir que a humildade de Elena Poniatowska só pode ser superada pola súa habilidade para falar con economía verbal e total precisión emotiva. A súa é unha mestría difícil de igualar. Eu viña de escoitala no día anterior durante o II Encontro Cidade da Coruña (que a AELG ofrecerá en breve na rede), na RAG, e por iso non me sorprendeu que comezase o seu discurso dicindo que era evidente que o seu corpo tras o atril e o micrófono non sobresaía porque ela mesma non abultaba máis do que “un perro sentado”. É a facilidade que ela ten para falar desde o “cero vaidoso”, para entregarse logo a denunciar as inxustizas que cada día padecen os que andan descalzos na procura do pan, as que entregan a pel na fábrica para logo lles seren roubadas as vidas que duramente arrastran no anoitecer. O escritor non importa, o escritor non ten face, o seu corpo non vale máis do que un can sentado. Mais a obra, aquilo que se destila do interior e debe inocular unha humanidade que penetre as consciencias, aquilo que debe ser escrito con amor polos mais, é o que realmente importa. Porque a obra para algunhas autoras como Elena non debe ser lastrada coas carnes de quen a escribe.

Na nosa mesa partillamos a alegría polos premiados outros nominados daquela noite. Eduardo Estévez, polo seu poemario Construcións, e María Isabel García Fernández, pola tradución d’ O xiro postal.

Durante a cea, o carácter vangardista de Tati Mancebo fixo que se lanzase nunha nova aventura comunicativa. Apañou o seu móbel e, tal como tiña previsto, emitiu ao vivo o ditame dos premios da AELG através do novo portal da Blogaliza. Os resultados foron estes:

Share

14 thoughts on “Premios AELG 2009

    • […] repetirei o que xa escribín sobre Elena. Só direi que fiquei conmocionado, e a duras penas conseguín centrarme na gravación para que o […]

    • […] repetirei o que xa escribín sobre Elena. Só direi que fiquei conmocionado, e a duras penas conseguín centrarme na gravación para que o […]

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Não podo acreditar que uma obra alicerce o seu valor na hipotética versatilidade para ser alvo dum discurso político positivo qualquer. A nação persiste para além da percepção histórica da humanidade? Existe algum tipo de visão política perene? Eu acho que não. O que de profundamente humano oferece a literatura tem a ver com universais antropológicos que falam em nutrição, supervivência e relação, li um dia. A política é uma ferramenta para a gestão da vida em comunidade, e não pode atingir raizes mais profundas do que as necessidades históricas de aproveitamento dos recursos vitais que permitem (ou pretendem) o bem-estar do individuo dentro da sociedade.

      Temos que pensar que o que faz a literatura galega ser “própria” é algo alleo a ela mesma? Um discurso político ou um discurso crítico apoiado em um poderoso márqueting multinacional? Bem poderá ser, mas se a óptica que nos atribuímos é a dos políticos ou a dos comerciantes de livros ao peso não estaremos a aplicar uma perspectiva literária, artística em definitiva. Aqueles vendedores de promesas e livros aplicam à literatura valores de mercado, do mesmo modo que um livro pode ser só aquele taco que nos arranja uma pata da cama demasiado curta.
      O escritor não pode perder a perspectiva com essas valorizações, ocupado sempre com um compromisso que o afoga e cada dia lhe dá a vida. Agostinho da Silva dizia que a boa política é a que sabe ocupar-se das necessidades culturais da altura. A política deve servir a cultura, e o facto de que esta no mundo capitalista poda ser em certo modo invisivilizada não a torna irrelevante nem a faz perder a sua luz.

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Não podo acreditar que uma obra alicerce o seu valor na hipotética versatilidade para ser alvo dum discurso político positivo qualquer. A nação persiste para além da percepção histórica da humanidade? Existe algum tipo de visão política perene? Eu acho que não. O que de profundamente humano oferece a literatura tem a ver com universais antropológicos que falam em nutrição, supervivência e relação, li um dia. A política é uma ferramenta para a gestão da vida em comunidade, e não pode atingir raizes mais profundas do que as necessidades históricas de aproveitamento dos recursos vitais que permitem (ou pretendem) o bem-estar do individuo dentro da sociedade.

      Temos que pensar que o que faz a literatura galega ser “própria” é algo alleo a ela mesma? Um discurso político ou um discurso crítico apoiado em um poderoso márqueting multinacional? Bem poderá ser, mas se a óptica que nos atribuímos é a dos políticos ou a dos comerciantes de livros ao peso não estaremos a aplicar uma perspectiva literária, artística em definitiva. Aqueles vendedores de promesas e livros aplicam à literatura valores de mercado, do mesmo modo que um livro pode ser só aquele taco que nos arranja uma pata da cama demasiado curta.
      O escritor não pode perder a perspectiva com essas valorizações, ocupado sempre com um compromisso que o afoga e cada dia lhe dá a vida. Agostinho da Silva dizia que a boa política é a que sabe ocupar-se das necessidades culturais da altura. A política deve servir a cultura, e o facto de que esta no mundo capitalista poda ser em certo modo invisivilizada não a torna irrelevante nem a faz perder a sua luz.

    • Author gravatarAuthor gravatar

      A literatura… O texto literário… São, parece, os alicerces da sequência meritória que nem sempre é premiada em vida. O discurso político sobre os textos literários (estes e não outros) teria de ser nacional e, portanto, mutante: Hoje a nação pode ser simbolizada por este texto, que cumpre também ser premiado; amanhã esse texto fica esvaziado de todo o simbolismo, por impertinente para a circunstância nacional nova. Mas a nação persiste; o discurso nacional, quer dizer, político, persiste. E há textos que são assumidos porque podem ser lidos diversificadamente… São versáteis a respeito de épocas e discursos nacionais diferentes. Talvez essa seja a melhor definição de texto literário e, portanto, de literatura na altura em que navegamos: Texto versãtil apto para ser assumido (ou digerido) pelo discurso nacional, sucessivo, em continuidade, relativa. Porque nada é permanente na existência humana quer individual, quer grupal, quer nacional.
      Ora, pergunto-me (e tenho alguma resposta, mas incerta): Na Galiza (na realidade, na CAGa) existe literatura “própria”? Que discurso nacional pode fazer com que os textos escritos em Galego ou em “galego” ou mesmo em Português galego sejam valorizados como literários? Não apenas como estimáveis ou “bem escritos”, mas como literários em sentido próprio?

    • Author gravatarAuthor gravatar

      A literatura… O texto literário… São, parece, os alicerces da sequência meritória que nem sempre é premiada em vida. O discurso político sobre os textos literários (estes e não outros) teria de ser nacional e, portanto, mutante: Hoje a nação pode ser simbolizada por este texto, que cumpre também ser premiado; amanhã esse texto fica esvaziado de todo o simbolismo, por impertinente para a circunstância nacional nova. Mas a nação persiste; o discurso nacional, quer dizer, político, persiste. E há textos que são assumidos porque podem ser lidos diversificadamente… São versáteis a respeito de épocas e discursos nacionais diferentes. Talvez essa seja a melhor definição de texto literário e, portanto, de literatura na altura em que navegamos: Texto versãtil apto para ser assumido (ou digerido) pelo discurso nacional, sucessivo, em continuidade, relativa. Porque nada é permanente na existência humana quer individual, quer grupal, quer nacional.
      Ora, pergunto-me (e tenho alguma resposta, mas incerta): Na Galiza (na realidade, na CAGa) existe literatura “própria”? Que discurso nacional pode fazer com que os textos escritos em Galego ou em “galego” ou mesmo em Português galego sejam valorizados como literários? Não apenas como estimáveis ou “bem escritos”, mas como literários em sentido próprio?

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Onte estiven en Compostela e sentín algo parecido. É sorprendente que sendo galegos nos teñamos que manifestar 50.000 persoas na capital para exixir que a lingua galega sexa protexida legalmente. Non obstante, tendo en conta que a nosa cultura vén padecendo secularmente, ten algo de esperanzador: non hai tanto tempo os galegos teríamos sido capaces de non movimentarnos en absoluto por esta mesma razón. Sempre pensei que por desidia, hoxe non sei se non sería por medo.

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Onte estiven en Compostela e sentín algo parecido. É sorprendente que sendo galegos nos teñamos que manifestar 50.000 persoas na capital para exixir que a lingua galega sexa protexida legalmente. Non obstante, tendo en conta que a nosa cultura vén padecendo secularmente, ten algo de esperanzador: non hai tanto tempo os galegos teríamos sido capaces de non movimentarnos en absoluto por esta mesma razón. Sempre pensei que por desidia, hoxe non sei se non sería por medo.

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Pois anímoo a continuar coa asistencia a estes eventos.

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Pois anímoo a continuar coa asistencia a estes eventos.

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Si, Levita, o criterio destes premios fica sen determinar, diluíndose nunha masa indefinida que surxe do criterio individual de moitos. Son premios de socios para socios, que animan os socios a reunirse e premiarse a proposta da directiva da asociación, nun ambiente que promove a unión, o coñecemento e o contacto entre os case 400 membros.
      Non é nada orixinal, mais un colectivo precisa relacionarse en eventos así para que exista como tal. Levo algúns anos asistindo e créame que me resulta moi agradábel sentirme comprendido por un número tan grande de loucos que sen dúbida sofren patoloxías semellantes ás miñas.

    • Author gravatarAuthor gravatar

      Si, Levita, o criterio destes premios fica sen determinar, diluíndose nunha masa indefinida que surxe do criterio individual de moitos. Son premios de socios para socios, que animan os socios a reunirse e premiarse a proposta da directiva da asociación, nun ambiente que promove a unión, o coñecemento e o contacto entre os case 400 membros.
      Non é nada orixinal, mais un colectivo precisa relacionarse en eventos así para que exista como tal. Levo algúns anos asistindo e créame que me resulta moi agradábel sentirme comprendido por un número tan grande de loucos que sen dúbida sofren patoloxías semellantes ás miñas.

    • Author gravatarAuthor gravatar

      “escollemos cada ano as obras que máis merecen ser resaltadas dentro das publicadas no ano anterior.”
      Pero resaltadas por que?. O sitema de elección elimina todo criterio, mostra simplesmente unha preferencia que pode ser de simpatía, amizade, e as veces pola calidade, pero a verdade é que non hai xeito de discernir criterio algún. Polo tanto os premios da AELG é un premio as obras mais votadas polos autores, e nada mais. Poderíaselle engadir, premios as obras mais populares no interior da AELG.
      Hai cousas da asociación que non encaixo moi ben, como o do “Escritor do mes”.
      Non sei…a min paréceme que poderían ser un pouco mais orixinais….

    • Author gravatarAuthor gravatar

      “escollemos cada ano as obras que máis merecen ser resaltadas dentro das publicadas no ano anterior.”
      Pero resaltadas por que?. O sitema de elección elimina todo criterio, mostra simplesmente unha preferencia que pode ser de simpatía, amizade, e as veces pola calidade, pero a verdade é que non hai xeito de discernir criterio algún. Polo tanto os premios da AELG é un premio as obras mais votadas polos autores, e nada mais. Poderíaselle engadir, premios as obras mais populares no interior da AELG.
      Hai cousas da asociación que non encaixo moi ben, como o do “Escritor do mes”.
      Non sei…a min paréceme que poderían ser un pouco mais orixinais….

Comments are closed.