Segundo o noso antropólogo accidental, o filme máis agardado do Nadal é unha mostra máis de deseño gráfico sen profundidade de pensamento. Con moitas emocións, no entanto das máis básicas: a supervivencia en tempos de guerra. Outro exemplo narrativo dunha época baseada na tecnoloxía e no esquecemento das humanidades. Pensar para que? É máis simple o cinema que nos activa o cerebro do réptil, como facer “ponting” en lugar de deporte. Suar é moi cansado, e no fin de semana o que queremos é que nos conmovan sen nos mover.
— Alfredo Ferreiro, Breves —
Avatar, outro guion esquecido?
26 Dezembro, 2009
Por aí vou eu: a capacidade que demostra o marine ten a ver co coñecemento da tecnoloxía bélica dos conquistadores. Por iso non acepto que mostre ao final unha proeminencia social cando en comparación cos indíxenas é un membro dunha sociedade moi inferior en coñecemento do auténtico valor da vida.
Saúdos. Eu non soporto ao personaxe principal, ese marine, que de ser unha personaxe real sería incapaz de contactar con calquera civilización allea, do amazonas ou doutro planeta. É un chuliño, o máis seguro é que nunha situación real os nativos lle cortaran a cabeza ben pronto. Se o comparamos por exemplo, cunha película americana comercial pero moi digna, como é bailando con lobos, mírase como o personase de Kevin Costner vaise gañando a confianza dos indios paseniñamente, sen présas, e aprendendo e non sendo o número un da tribo.
A min ese personaxe de Avatar non me gusta nadiña, a ciencia ficción tamén precisa de bos guións. Penso que esta película será esquecida pronto do imaxinario popular.
Saúdos. Eu non soporto ao personaxe principal, ese marine, que de ser unha personaxe real sería incapaz de contactar con calquera civilización allea, do amazonas ou doutro planeta. É un chuliño, o máis seguro é que nunha situación real os nativos lle cortaran a cabeza ben pronto. Se o comparamos por exemplo, cunha película americana comercial pero moi digna, como é bailando con lobos, mírase como o personase de Kevin Costner vaise gañando a confianza dos indios paseniñamente, sen présas, e aprendendo e non sendo o número un da tribo.
A min ese personaxe de Avatar non me gusta nadiña, a ciencia ficción tamén precisa de bos guións. Penso que esta película será esquecida pronto do imaxinario popular.
Vímola onte en casa, e o noso Pelacho de nove anos flipou. A min tamén me gustou ese punto en que se mostra un planeta, máis que só unha sociedade, realmente avanzado. Porque para min, e aí non me molesta en absotulo o posíbel misticismo, o Amor é unha forma tan elevada de comunicación que mellor debería considerarse conexión, tal como se ve no filme. E o sentimento dos nativos é un amor total, que non acaba na súa especie, e que fai que os problemas do outro sexan os propios tamén, unidos todos no destino planetario. Por isto a oposición entre mística-ecoloxía e depredación capitalista desde logo que me agradou.
Mais que todo isto fique tan abafado pola fórmula bélica estándar déixame un sentimento de certa frustración, así como que “@s gatiñ@ azuis” sexan todas esbeltas criaturas cortadas polo mesmo patrón, dando a imaxe dunha sociedade sen vellez nin gordura, por exemplo. Se non primase tanto a padrón do cinema de guerra algúns aspectos máis profundos terían cabida, creo eu.
Pois eu non estou completamente de acordo.
Si, é unha película comercial, para facer unha taquilla importante e impactarnos co 3D, mais eu, será polas miñas veleidades ecoloxistas, interpreteina doutro xeito.
Para min hai mensaxe cando se ilustra e se narra sobre a comunicación interna da natureza, a realidade dun munto en que todos os seres vivos están conectados entre si e senten a dor de que o seu mundo se poida transformar nun mundo peor. Certo, hai un pouco de misticismo de máis no caso da árbore das almas, mais a idea de que a natureza está intercomunicada no seu conxunto é boa, e deberíamos asumir que non é unha elucubración do guionista de turno.
Desde o meu punto de vista é evidente a fratura entre os científicos e os paramilitares ao servizo do sistema, capitalista. E o modelo de exército americano non queda nada ben parado. Ten sentido que o exército de Pandora ande con arcos e flechas ao puro estilo dos indios americanos, ten a súa dobre lectura e tamén a posíbel interpretación de que non todo consiste en arrasar.
Lectura positiva tamén dos marines que se pasan ao inimigo e que se converten en habitantes de Pandora, era o que queríamos de pequenos, que gañaran os indios na tele.
Como vedes a min gustoume. Sabía onde, estaba ante unha película americana de elevado presuposto. Mais eu son afeccionada a buscar lecturas axeitadas e atopeinas. Todo iso sen falar do aspecto plástico, coa loábel conexión co mundo da BD, especialmente do francés Jean Giraud, máis coñecido por Moebius, ou o brasileiro Luiz Eduardo de Oliveira “Leo”, entre outros.
Eu recomendaríaa, especialmente con pequenos de por medio.
Pois eu non estou completamente de acordo.
Si, é unha película comercial, para facer unha taquilla importante e impactarnos co 3D, mais eu, será polas miñas veleidades ecoloxistas, interpreteina doutro xeito.
Para min hai mensaxe cando se ilustra e se narra sobre a comunicación interna da natureza, a realidade dun munto en que todos os seres vivos están conectados entre si e senten a dor de que o seu mundo se poida transformar nun mundo peor. Certo, hai un pouco de misticismo de máis no caso da árbore das almas, mais a idea de que a natureza está intercomunicada no seu conxunto é boa, e deberíamos asumir que non é unha elucubración do guionista de turno.
Desde o meu punto de vista é evidente a fratura entre os científicos e os paramilitares ao servizo do sistema, capitalista. E o modelo de exército americano non queda nada ben parado. Ten sentido que o exército de Pandora ande con arcos e flechas ao puro estilo dos indios americanos, ten a súa dobre lectura e tamén a posíbel interpretación de que non todo consiste en arrasar.
Lectura positiva tamén dos marines que se pasan ao inimigo e que se converten en habitantes de Pandora, era o que queríamos de pequenos, que gañaran os indios na tele.
Como vedes a min gustoume. Sabía onde, estaba ante unha película americana de elevado presuposto. Mais eu son afeccionada a buscar lecturas axeitadas e atopeinas. Todo iso sen falar do aspecto plástico, coa loábel conexión co mundo da BD, especialmente do francés Jean Giraud, máis coñecido por Moebius, ou o brasileiro Luiz Eduardo de Oliveira “Leo”, entre outros.
Eu recomendaríaa, especialmente con pequenos de por medio.
Pois eu non estou completamente de acordo.
Si, é unha película comercial, para facer unha taquilla importante e impactarnos co 3D, mais eu, será polas miñas veleidades ecoloxistas, interpreteina doutro xeito.
Para min hai mensaxe cando se ilustra e se narra sobre a comunicación interna da natureza, a realidade dun munto en que todos os seres vivos están conectados entre si e senten a dor de que o seu mundo se poida transformar nun mundo peor. Certo, hai un pouco de misticismo de máis no caso da árbore das almas, mais a idea de que a natureza está intercomunicada no seu conxunto é boa, e deberíamos asumir que non é unha elucubración do guionista de turno.
Desde o meu punto de vista é evidente a fratura entre os científicos e os paramilitares ao servizo do sistema, capitalista. E o modelo de exército americano non queda nada ben parado. Ten sentido que o exército de Pandora ande con arcos e flechas ao puro estilo dos indios americanos, ten a súa dobre lectura e tamén a posíbel interpretación de que non todo consiste en arrasar.
Lectura positiva tamén dos marines que se pasan ao inimigo e que se converten en habitantes de Pandora, era o que queríamos de pequenos, que gañaran os indios na tele.
Como vedes a min gustoume. Sabía onde, estaba ante unha película americana de elevado presuposto. Mais eu son afeccionada a buscar lecturas axeitadas e atopeinas. Todo iso sen falar do aspecto plástico, coa loábel conexión co mundo da BD, especialmente do francés Jean Giraud, máis coñecido por Moebius, ou o brasileiro Luiz Eduardo de Oliveira “Leo”, entre outros.
Eu recomendaríaa, especialmente con pequenos de por medio.
Pois eu non estou completamente de acordo.
Si, é unha película comercial, para facer unha taquilla importante e impactarnos co 3D, mais eu, será polas miñas veleidades ecoloxistas, interpreteina doutro xeito.
Para min hai mensaxe cando se ilustra e se narra sobre a comunicación interna da natureza, a realidade dun munto en que todos os seres vivos están conectados entre si e senten a dor de que o seu mundo se poida transformar nun mundo peor. Certo, hai un pouco de misticismo de máis no caso da árbore das almas, mais a idea de que a natureza está intercomunicada no seu conxunto é boa, e deberíamos asumir que non é unha elucubración do guionista de turno.
Desde o meu punto de vista é evidente a fratura entre os científicos e os paramilitares ao servizo do sistema, capitalista. E o modelo de exército americano non queda nada ben parado. Ten sentido que o exército de Pandora ande con arcos e flechas ao puro estilo dos indios americanos, ten a súa dobre lectura e tamén a posíbel interpretación de que non todo consiste en arrasar.
Lectura positiva tamén dos marines que se pasan ao inimigo e que se converten en habitantes de Pandora, era o que queríamos de pequenos, que gañaran os indios na tele.
Como vedes a min gustoume. Sabía onde, estaba ante unha película americana de elevado presuposto. Mais eu son afeccionada a buscar lecturas axeitadas e atopeinas. Todo iso sen falar do aspecto plástico, coa loábel conexión co mundo da BD, especialmente do francés Jean Giraud, máis coñecido por Moebius, ou o brasileiro Luiz Eduardo de Oliveira “Leo”, entre outros.
Eu recomendaríaa, especialmente con pequenos de por medio.