Un conselleiro do que ninguén se fía…
As noticias desta semana están irremediabelmente tinguidas de malestar polas inverosímiles declaracións do Conselleiro de Cultura, procedentes sen dúbida do seu descoñecemento do que a cultura xa representa neste paisiño que non duplica en habitantes o distrito de Manhattan, un dos cinco da grande capital que o señor Varela debe coñecer algo, polo que vén contando.
Os primeiros en reaccionar foron os escritores galegos galardoados con Premios Nacionais de Literatura, auténticas institucións andantes a maioría, que non puideron calar ante as afrontas de quen asegura servir Galiza desde o goberno e pediron a dimisión do Conselleiro. Realmente non era de recibo que o máximo representante da cultura estime a galega ser “ensimesmada” ou se permita frivolidades insultantes semellantes.
A seguir, as reaccións da Asociación Galega de Editores foron igualmente contundentes e claras, como xa non podía evitar unha industria que pretendía ser prudente en tempos de crise. Mais un goberno obsesionado con deitar o trigo sementado polo anterior e abertamente agresivo con toda especie cultural autóctona obrigounos a esixir as debidas rectificacións do Conselleiro polas súas palabras. Aproveitaron tamén a ocasión para lembrar os inxustificados mitos que a acosan en moitos foros, como a reiterada falsidade dun exceso de subsidios que os manteñen artificialmente boiantes, e lembraron publicamente que a promoción da lectura non constitúe necesariamente o proxecto estrela do ano senón un deber institucional reflectido nas leis.
Como aínda era pouco, a día de onte a Asociación de Escritores en Lingua Galega e a Asociación Galega do Libro Infantil e Xuvenil (GALIX) apoiaron os escritores premiados a nivel estatal, lembrando por súa vez que “recoñecer publicamente a cultura galega en xeral, e a literatura galega dos nosos escritores en particular, é o primeiro paso necesario para superar tópicos arcaicos e caducos”.
Véñenme neste momento á memoria os días posteriores ao 1 de marzo, cando Tati Mancebo e máis eu nos reunimos na Concellaría de Cultura da Coruña para anunciar a nosa sospeita de que o Culturgal 2009 non tería apoios da Xunta e que nós estabamos dispostos a axudar a erguer no seu sitio un evento que cubrise a falencia. No Culturgal de 2008, para alén dos lucidos investimentos do goberno, tíñamos percibido como nunca que o movemento cultural galego posuía unha enerxía con inercia propia, e que portanto aquela Feira das Industrias Culturais era visibelmente fundamentada nunha necesidade real da sociedade. Era a grande feira da cultura, e algo así non debía ser desatendido a partir dese momento. Así, o que foi unha arroutada afirmativa de poucos, recolleu na rede os apoios dunha cidadanía activa que non quería renunciar ao espello dunha cultura galega moderna, e unha institución pública, o Concello da Coruña, asumía de modo exemplar o cumprimento do seu deber de servicio. Sen pantomimas, sen protagonismos institucionais e co incalculábel apoio de moitas persoas que puxeron a camisola do AchegArte aquel fin de semana ou colaboraron desde a casa ou viñeron simplemente desfrutar en irmandade daquilo que inxustamente lles pretenderan negar. Porque debemos lembrar, paisanos e paisanas e non vasalos e vasalas, que o deber dos políticos da cultura non é comportarse como autoritarios señores feudais, senón estar á altura do que a sociedade culturalmente reclama. [..] (Ler máis en blogaliza.org)
