Cando o metal encontrou o seu señor

O pasado venres tiven a oportunidade de ofrecer o meu Metal central, xa de 2009, aos excompañeiros da fábrica a quen foi dedicado. Foi moi agradábel poder mostrarlle a laminadores e persoal de mantemento a existencia de poemas que só persoas coa súa exacta experiencia poden comprender en todas as súas dimensións, o seu peso, temperatura e, sobre todo, o cadro xeral da luz e do ruído. Experiencias concretas e duras, ás veces acontecidas a horas en que o común dorme placidamente, e que supoñen pór en risco a vida ou facer un esforzo persoal e en equipo brutal mollados por auga suxa e tinxidos de graxa negra, mais que non van perturbar nin os paxaros que a mañá saudarán desde o Barreiro.

O libro foi moi sentido, podo asegurar, e supuxo a miña volta á poesía despois de anos de inactividade poética. Mais faltábame facer a entrega oficial do traballo a aqueles que na realidade son os protagonistas. E isto foi posíbel grazas ao generoso esforzo dos amigos da libraría Á lus do candil por divulgar a nosa literatura, desta volta en Carballo. A eles, máis unha vez, obrigado.