Onte acudín á entrega a Xosé Luís Martínez Pereiro do III Premio de narrativa breve Repsol por A verdade como mal menor. Ás 7:15 xa estaba eu na Praza do libro, onde puiden aínda pasarme pola libraría Couceiro e apañar o último libro de Manuel Forcadela antes de sentarme a conversar no italiano próximo con Heidi Kühn-Bode, esa poetisa galega de cabeleira xermánica , ollar  creativo e sorriso universal. Chegada a hora fomos recoller a Maite, unha súa agradábel amiga, e os tres entramos no Palacio da Ópera, onde me atopei, como calculaba, co Xavier Alcalá. Representaban esta noite unha obra que ben se podería chamar —antes que “entrega de premio”— algo así como “Príapo laureado”, e nada puido ser máis divertido do que isto! O Palacio da Ópera rezumaba rigor e compostura, a seriedade era por toda a parte, e un batallón de azafatos e azafatas movían mesas e repoñían atrís coa axilidade dos recursos humanos de Roland Garros en pista. Todos nós serios e traxados, perfumadas e entrapadas movíamonos polos corredores e asentos co ton de voz e o xesto de quen sabe presenciará unha función de calidade. E a verdade é que non me defraudou.
Adubados polas palabras dunha presentadora que falaba galego coa prosodia do esperanto, interviu en primeiro D. Ángel Crespo, director da refinaría, coa lectura dun texto en galego que excedía moito as súas competencias lingüísticas aínda que respondía á súa mellor intención; despois o editor D. Victor Freixanes que, como cabía esperar en quen o coñece, ergueulle a omoplata ao evento, mesmo provocando risos e abertas simpatías; a continuación falou Dna. María Sol López, secretaria xeral de política lingüística, quen se manifestou moi satisfeita porque viña de defender en Madrid un evento de máxima proxección cultural galega en que ela mesma e outro galego se manifestaron en castelán encanto o seu homólogo madrileno dedicira facelo en galego. Sen dúbida unha conquista. Todos, iso si, moi sastifeitos polo universal interese de Repsol en preservar a riqueza cultural alí onde fai negocio.
Pois ben, neste contexto palacego e solemne, ao calor das altas finanzas petrolíferas (as que gobernan sobre todas os designios planetarios), Xosé Luís Martínez Pereiro saíu humildemente para recoller un premio por unha obra que presentaron como desenfadada mais que na realidade nos fai gozar cun insospeitado espírito irreverente, escatolóxico, anticlerical, sodomita e, agora sospeito, capaz da cropofaxia ou a zoofilia. Read More